Η μοίρα που αφηγήθηκα στο μυθιστόρημά μου έγινε η δική μου τώρα...
Σαν καταραμένος μάντης, πρόβλεψα το μέλλον μου χρόνια πριν, δίχως να ξέρω πως ήταν το δικό μου...
Έγκλειστος σ’ ένα κελί τέσσερα μέτρα μακρύ, φυλακισμένος βάσει παράλογων, καφκικών κατηγοριών, ο μυθιστοριογράφος Ahmet Altan είναι ένας από τους πολλούς συγγραφείς που διώχθηκαν από το καταπιεστικό καθεστώς του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Σε τούτα τα εξαιρετικά απομνημονεύματα, γραμμένα στο κελί του στη φυλακή, ο Altan στοχάζεται την ποινή του, μια ζωή που περιορίστηκε σε ένα καγκελόφραχτο προαύλιο.
Ελπίδα και παρηγοριά γεννά ο νους ενός συγγραφέα ακόμα και στο πιο σκοτεινό μέρος.
Ο Αχμέτ Αλτάν γεννήθηκε το 1950. Αποφοίτησε από τη Σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα πολύ νέος ως ρεπόρτερ και αργότερα διετέλεσε διευθυντής εφημερίδας. Το 1990 διέκοψε την αρθρογραφία και ασχολήθηκε με την παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το 1995 καταδικάστηκε για το συγγραφικό του έργο σε ποινή φυλάκισης δεκαοκτώ μηνών.
Το πρώτο του μυθιστόρημα "Τέσσερις Εποχές Φθινόπωρο" εκδόθηκε το 1982. Με το επόμενο βιβλίο του, "Ίχνη στο Νερό", που κυκλοφόρησε το 1985, ο Αλτάν κατηγορήθηκε ότι προσέβαλε τη δημόσια αιδώ και με δικαστική απόφαση αποσύρθηκε από την κυκλοφορία. Το 1991 εκδόθηκε το τρίτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Ιστορία της Μοναξιάς" και ακολούθησαν τα "Επικίνδυνα Παραμύθια" (1996), που έκανε ρεκόρ πωλήσεων, και "Του Έρωτα και της Αμαρτίας" (1998), που έκανε 33 εκδόσεις τον πρώτο χρόνο. Έγραψε επίσης και δύο δοκίμια: "Τραγούδια του Μεσονυχτίου" και "Πρωινά Πουλιά στο Λυκόφως".
Το μυθιστόρημα "Του Έρωτα και της Αμαρτίας" αποτελεί σταθμό στη συγγραφική δραστηριότητα του Αχμέτ Αλτάν. Προσεγγίζει την επίσημη ιστορία από μια διαφορετική οπτική γωνία, υπογραμμίζοντας τον ανθρώπινο παράγοντα.
