Στην οδοιπορία των συναισθημάτων ασίγαστη η οδυνηρή θυμητική μαρτυρία μιας ολέθριας πολύμοχθης καθημερινότητας. Συχνά, πέραν τον ορίων τη λογικής.
Στην αντιφατική πραγματικότητα των δύστοκων, τότε, ημερών της κατοχικής Ελλάδας ζητά -ενίοτε- να ισορροπήσει η συγγραφέας, απομυθοποιώντας, συχνά, παιδικές και νεανικές μνήμες. Αιμόφυρτες πληγές, που ζητούν ειρηνόφιλη παρηγοριά.
"Δεν ξεχνώ!...", μια αναδρομή, λοιπόν, με τη σύμφωνη γνώμη του αναγνώστη με απρόβλεπτες εξελίξεις, που επιβάλλει με το χρόνο, την αναδρομική βίωσή της. Για να επιβεβαιωθεί, για μίαν ακόμα φορά, η θεωρία του Σοπενχάουρ: "Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, αλλά δεν μπορώ να θέλω ό,τι θέλω".
