Μερικά λόγια...
Πανώρια, µε τον λευκό χιτώνα της να ανεµίζει στο φύσηµα του ανέµου, µε το σώµα της στραµµένο στην ανατολή και τα µάτια της σηκωµένα προς τον ουρανό για να αντικρίσει τις πρώτες ακτίδες του ήλιου, η Ιφιγένεια, η ιέρεια του ναού της Αρτέµιδας στους Ταύρους, η κόρη του Αγαµέµνονα, αναφωνεί τον ασύγκριτο µονόλογό της, για να ξεπλύνει τα αίµατα που µολύνουν την ίδια και την γενιά της και να ξορκίσει τα φρικτά της όνειρα, µπροστά στο φώς της καινούριας µέρας.
α καινά δ' ήκει νυξ φέρουσα φάσµατα,
λέξω προς αυθέρ', είτι δη τόδ' εστ' άκος
Ευριπίδης, Ιφιγένεια η εν Ταύροις, στίχοι 43,44
Αυτή η σκηνή -που µε γοήτευε πάντα από κορίτσι- µαζί µε το δέος µου για το άπειρο και το τροµαχτικό σύµπαν που µας αγκαλιάζει, µαζί µε την αγάπη µου για ό,τι αναπνέει ή φυτρώνει γύρω µας, και µαζί µε το θαυµασµό µου απέναντι στο µόχθο και την αγωνία του ανθρώπου που πασχίζει από τα βάθη των αιώνων να διατηρήσει και να ανακυκλώσει τη ζωή πάνω στη γη, έγιναν αιτία να γράψω τούτο το ποίηµα.
Άννα Φιλιώτου
