Μολονότι η Διαλεκτική εμφανίστηκε πρώτη ως συνειδητή λογική πρακτική με τους Αναξίμανδρο και Ηράκλειτο, με την εμφάνιση του συνειδητού ορθολογισμού από τον Παρμενίδη και της ορθολογικής τυπικότητας από τον Αριστοτέλη, παραμερίστηκε. Και, παρόλο που αιώνες τώρα γίνεται συζήτηση γι’ αυτήν, αληθινά ποτέ δεν υπήρξε ξεκάθαρη αντίληψη για το «τι είναι ή δεν είναι η Διαλεκτική», αφού τα κείμενα των μεγάλων διανοητών έφτασαν σ’ εμάς θρυμματισμένα, αποσπασματικά και καψαλισμένα από την Ιερά Πυρά. Η επανεμφάνιση της Διαλεκτικής με τον Hegel, μολονότι έδωσε νέα πνοή σε αυτού του είδους τη σκέψη και δημιούργησε ένα τεράστιο φιλοσοφικό ρεύμα προς όλες τις κατευθύνσεις (ιδεαλιστικές και υλιστικές), δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να δώσει ένα τυπικό εργαλείο χρήσης στην επιστημονική έρευνα, όπως η ορθολογική τυπικότητα του Αριστοτέλη. Ακόμα, μολονότι με τον μαρξισμό άνοιξε ξανά o δρόμος για το κοινωνικό όραμα, αυτός καταρρέοντας εκ των έσω ανεκόπη. Έτσι, η Διαλεκτική παραμερίστηκε ξανά γιατί θεωρήθηκε νεκρή, όχι μόνο στην επιστημονική έρευνα, αλλά και στο κοινωνικό όραμα αφού, παρότι ο σοσιαλισμός δεχόταν για κινητήρα της σκέψης του τον Διαλεκτικό Υλισμό, δεν μπόρεσε ν’ αποφύγει τη χρήση της ορθολογικής τυπικότητας στην επιστημονική έρευνα, στην καθημερινότητα και στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
