Μίαν Άνοιξη, πριν το Πάσχα τρεις άμαξες με αλόγα κατευθύνονταν από το Σεράγεβο προς το μοναστήρι Μιλέσεβο. Οι ταξιδιώτες ήταν επιφανείς Σέρβοι από την πόλη του Σαράγεβο πού είχαν ορκιστεί κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, σε περίπτωση πού νικήσει ο σερβικός στρατός και οι δυνάμεις της Αντάντ την Αυστροουγγαρία, να επισκεφτούν το μοναστήρι Μιλέσεβο, για να προσκυνήσουν τον τάφο του Αγίου Σάββα. Αυτοί οι επιφανείς και αξιοσέβαστοι ταξιδιώτες είχαν καταφέρει να σωθούν από τον σερβικό απελευθερωτικό στρατό πού τους βρήκε στις φυλακές της Βοσνίας. Σε αντίθεση με αυτούς πού ήταν μέσα στην άμαξα πολλοί άλλοι σημαντικοί Σέρβοι δεν επιβίωσαν. Μαρτύρησαν στη φυλακή για την πίστη τους στην ορθοδοξία και για τον αγώνα τους για την ελευθερία.
Ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος με οικουμενικό κύρος και ακτινοβολία. Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Λέλιτς της δυτικής Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου του 1880 (με το παλαιό ημερολόγιο -Ιανουάριο του 1881 με το καινούργιο). Παρακολούθησε το Ορθόδοξο Σεμινάριο του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι απ' όπου και αποφοίτησε το 1902. Κατά το 28ο έτος της ηλικίας του αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε μοναχός. Το 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσας και το 1920 μετετέθη στην επισκοπή της Αχρίδας, όπου διακόνησε μέχρι το 1934 που επέστρεψε στη Ζίτσα. Το 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο μοναστήρι της Ζίτσα, συνέλαβαν τον Επίσκοπο Νικόλαο και τον περιόρισαν έγκλειστο στο μοναστήρι της Λιουμποστίνια. Αργότερα, τον μετέφεραν στο μοναστήρι Βοϊλόβιτσα, όπου κρατούνταν και ο Πατριάρχης Γαβριήλ Ντόζιτς, και στη συνέχεια τον έστειλαν μαζί με τον Πατριάρχη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου υπέστη κακουχίες και βασανιστήρια. Μετά τον πόλεμο δεν επέστρεψε στην ήδη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία και κατέφυγε στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε σε διάφορες Ορθόδοξες Χριστιανικές Πανεπιστημιακές Σχολές και Σεμινάρια. Πέθανε τον Μάρτιο του 1956. Τα λείψανά του από την Αμερική μεταφέρθηκαν στο Λέλιτς στη Σερβία το 1991. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκηρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά λειψάνων).
