Χωρίς αξία λόγου πρότυπα και χωρίς οδηγούς στον ελληνικό χώρο, ο Γ. Βιζυηνός με τα άλλα έξι όλα κι όλα διηγήματά του (δημοσιευμένα όλα σχεδόν μέσα σε δύο χρόνια, 1883-84) γίνεται ο ίδιος πρότυπο και οδηγός για το δρόμο που, υποχρεωτικά πια, έπρεπε να βαδίσει η ελληνική πεζογραφία: από τη θεματογραφία στην ουσία.
Με τον Γ. Βιζυηνό σημαδεύεται το τέλος της προϊστορίας του ελληνικού διηγήματος, η αποφασιστική στροφή από τη συμβατική και επίπεδη αφήγηση στην ανίχνευση της εσωτερικής περιπέτειας του ανθρώπου.
Την "αυτοβιογραφία" του ουσιαστικά (αλλά με πόση διακριτικότητα...) συνθέτει ο Γ. Βιζυηνός, επιχειρώντας να εισδύσει στα άδυτα της ψυχικής τοπιογραφίας, να αναδείξει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης συνείδησης -μια "πνοή ιδιοφυΐας" διαπερνά το έργο του, το σύντομο και τόσο προκλητικά αγνοημένο από τους συγκαιρινούς του, που η τραγική μοίρα δεν άφησε να ολοκληρωθεί.
