Δεκαετία του 2000. Θεσσαλονίκη.
Το σκηνικό: Το ψυχαναλυτικό ντιβάνι, πίσω του η πολυθρόνα του ψυχαναλυτή, ένα παράθυρο με φιλτραρισμένο φως.
Τα πρόσωπα: Ο Νικηφόρος Φωκάς, μερικές γυναίκες, λίγοι άντρες, οι αναλυόμενοί του. Και η σύντροφός του, η Έλλη.
Οι ιστορίες: όλα τα πρόσωπα, εκτός του Φωκά, έχουν να διηγηθούν ένα στιγμιότυπο, μια σκηνή, δραματική, συγκινητική ή αστεία από την εμπειρία τους πλάι σ' αυτόν τον άνθρωπο με το τόσο ιδιαίτερο επάγγελμα: Είναι ψυχαναλυτής.
Η Ρένα, απελπισμένη και αποτυχημένη σαρανταπεντάρα αποφασίζει να βάλει τέλος στα αδιέξοδα της ζωής της. Στο γραφείο του ψυχαναλυτή της θα ζήσει το ταξίδι που θα αλλάξει τα δεδομένα. Στο τέλος του ταξιδιού, μετά από σαράντα κύματα, θα στείλει ένα ιδιότυπο ευχαριστήριο γράμμα στον θεραπευτή της χρησιμοποιώντας σαν ταχυδρόμο την Έλλη που συναντάει τυχαία.
Όπως η Ρένα, οι άλλοι αναλυόμενοι, η καθηγήτρια, η μαθήτρια, ο φοιτητής, ο αναισθησιολόγος, μιλούν στον Φωκά, προσπαθώντας να βάλουν τάξη στην ψυχή τους και στα πάθη τους. Οι ιστορίες μπλέκονται μεταξύ τους καθώς έχουν τον ίδιο συνομιλητή και τον ίδιο παρονομαστή: την δίψα για την ζωή και τον έρωτα.
Η ερωτευμένη ¨Έλλη, δίνει την δική της κατάθεση για τον ψυχαναλυτή-σύντροφό της. Εκείνη δεν ξέρει από ψυχανάλυση. Ξέρει όμως ότι ο Φωκάς, πριν, μετά και πέρα από ψυχαναλυτής είναι ένας ευαίσθητος και γενναιόδωρος άνθρωπος. φορτωμένος κι εκείνος με τις αδυναμίες και τα φορτία της ανθρώπινης διάστασης.
Ο Γιάννης Βαϊτσαράς κατάγεται από τον Βόλο. Σπούδασε στο Παρίσι, αρχικά αρχιτεκτονική, στη συνέχεια κλινική ψυχολογία. Εκεί έκανε και την ψυχαναλυτική του εκπαίδευση. Έζησε και εργάστηκε στη Γαλλία ως το 2000.
Από το 2000 έχει εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη, όπου ασκεί το επάγγελμα του κλινικού ψυχολόγου και ψυχαναλυτή.
