Από καιρό ήθελα να γράψω για την Ελένη Καζαντζάκη αλλά το ανέβαλα, γιατί δίσταζα ν' αγγίξω αυτό το θέμα. Μια συνέντευξη όμως διαφέρει, γιατί μέσα από το πλέγμα των ερωταποκρίσεων αναδύεται ζωντανά η πραγματική ιστορία του προσώπου που προσδοκούμε να παρουσιάσουμε την αλήθεια του. Η προσπάθεια δύο ανθρώπων, αντί ενός, οι οποίοι συνεργάζονται για την ανάδειξη μιας προσωπικότητας, της προσδίδει ζωντάνια, έτσι ώστε η πεταλούδα ν' ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει κι αυτό το πέταγμα αξίζει να καταγραφεί και όχι η στασιμότητα.
Σ' αυτήν την εργασία δεν κράτησα ομοιογένεια ούτε ακριβή σειρά γεγονότων και περιστατικών, αντίθετα με εργαλείο μου τον ελεύθερο συνειρμό περιέγραψα τα γεγονότα όπως αυτά έφταναν στην επιφάνεια, αυθόρμητα και αβίαστα ώστε να περιγράψουν πάνω απ' όλα μια πραγματικότητα και να προσδώσουν στο βιογραφούμενο πρόσωπο ακέραια την οντότητά του.
Η προσπάθεια μας αποσκοπεί στο να δώσουμε στην Ελένη Καζαντζάκη το πραγματικό της πρόσωπο. Η Ελένη Καζαντζάκη στην πραγματικότητα ήταν ζωντανή, εύστροφη, δυναμική, εργατική στο έπακρο, μια αγωνίστρια της ζωής. Ακόμα, χωρίς να υπερβάλω, θα την χαρακτήριζα σα μια "Ηγερία" στο πλάι μιας εκπληκτικής προσωπικότητας όπως ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης.
Η Μαίρη Σταύρου γεννήθηκε στην Αθήνα. Πρωτοπαρουσιάστηκε στη λογοτεχνία, σε πολύ νεαρή ηλικία, με το πατρικό της όνομα Μαίρη Ροδίου. Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάσθηκε ως καθηγήτρια Γυμνασίου στην ελληνική επαρχία. Το 1960 παντρεύτηκε τον Πάτροκλο Σταύρου και εγκαταστάθηκε στην Κύπρο, όπου αρχικά εργάσθηκε ως καθηγήτρια σε Γυμνάσιο. Ύστερα αποσπάστηκε στην Εκπαιδευτική Τηλεόραση και υπήρξε σύνδεσμος μεταξύ του Υπουργείου Παιδείας και του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (Ρ.Ι.Κ.). Το 1969 παραιτήθηκε. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη συγγραφή και τη δημοσιογραφία, χρησιμοποιώντας πλέον το όνομα του συζύγου της Μαίρη Π. Σταύρου. Το 1961, και για δύο, περίπου, χρόνια έκανε σειρά εβδομαδιαίων ραδιοφωνικών εκπομπών στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου για τις διάσημες γυναίκες στην Ελληνική Ιστορία. Συνεργάστηκε με τα έγκυρα περιοδικά της Λευκωσίας "Λυρική Κύπρος" και "Πνευματική Κύπρος". Το 1964 πήρε το βραβείο διηγήματος του Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου (Ε.Π.Ο.Κ.) για το διήγημά της "Από κείνη τη νύχτα". Το 1967 με ομάδα συνεργατών εξέδωσε το περιοδικό "Κυπριακός Λόγος". Ταυτόχρονα άρχισε συνεργασία με το πρωτοποριακό περιοδικό "Κυπριακά Χρονικά".
Η συνεργασία αυτή συνεχίσθηκε μέχρι το 1974, έτος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Συνεργάσθηκε, επίσης, με τα περιοδικά "Τάιμς οφ Σάυπρους" και "Καιροί της Κύπρου", καθώς και με την εφημερίδα "Σημερινή" της Κύπρου, όπου είχε αναλάβει το χρονογράφημα. Για αρκετό διάστημα κράτησε και τη λογοτεχνική σελίδα του περιοδικού ποικίλης ύλης "Ο κόσμος σήμερα". Το 1966, ως εκπρόσωπος του Επιμελητηρίου Καλών Τεχνών Κύπρου, ανέλαβε, μαζί με τον κριτικό τέχνης Τώνη Σπητέρη και τότε Γενικό Γραμματέα της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης, την παρουσίαση του έργου των Κυπρίων ζωγράφων και γλυπτών. Το 1970 κυκλοφόρησε στην Αθήνα το πρώτο μυθιστόρημά της με τίτλο: "Η πέμπτη σφραγίδα", για το οποίο της απονεμήθηκε το πρώτο κρατικό βραβείο πεζογραφίας της Κύπρου.
Το 1977, εξέδωσε το δεύτερο μυθιστόρημά της με τίτλο "Ένοχος". Μελέτη της για τον Μαχάτμα Γκάντι μεταφράστηκε σε τρεις γλώσσες και δημοσιεύτηκε στην Ινδία. Διηγήματά της, κριτικές παρουσιάσεις, επίκαιρα άρθρα και άλλη λογοτεχνική εργασία της, έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά και έχουν μεταδοθεί από το ραδιόφωνο. Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (Θ.Ο.Κ.) για επτά χρόνια. Το 1990 έγραψε το μυθιστόρημα "Υπέροχοι άλλοι" και το 1991 το μυθιστόρημα "Απόδραση", το οποίο και απέσπασε Κρατικό Βραβείο στην Κύπρο. Μετέφρασε το βιβλίο του Βίκτωρος Φρανκλ "Λογοθεραπεία και Υπαρξισμός". Το 1995 το Πανεπιστήμιο Columbia Pacific University στην Αμερική, της απένειμε το M.A. (Master of Arts) για τη μελέτη της στο έργο του Καζαντζάκη: Ελευθερία ή/και θάνατος" ("Καπετάν Μιχάλης"). Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών από το 1975.
