Το έργο του Αγίου Ιουστίνου δεν είναι άγνωστο στο ελληνικό κοινό, αφ' ενός διότι πολλά από τα κείμενα και έργα του έχουν μεταφραστεί στην γλώσσα μας, και αφ' ετέρου επειδή τόσο ο ίδιος όσο και πολλά από τα πνευματικά του τέκνα έχουν σπουδάσει στην Ελλάδα και διατηρούν με τον ελληνόφωνο κόσμο σχέσεις αδελφικές.
Στο συγκεκριμένο έργο της Δογματικής του Αγίου Ιουστίνου οφείλαμε να προσεγγίσουμε και να μεταφράσουμε για το ελληνικό κοινό ένα κείμενο που προορίζεται μεν για εγχειρίδιο Δογματικής φοιτητών της θεολογίας, αλλά στην ουσία του αποτελεί μία βιωματική δογματική, η οποία ως πυρήνα της έχει την αγάπη και το ολοκληρωτικό δόσιμο του ανθρώπου στον θεάνθρωπο Χριστό.
Η γραφή του Αγίου αποτυπώνει την προσωπική εμπειρία και θεοπτία του, στοιχείο που ο επιμελής αναγνώστης μπορεί να διακρίνει εύκολα. Βεβαίως, αυτό επ' ουδενί δεν σημαίνει πώς επινοεί κάτι ή νεωτερίζει· αντιθέτως, βαδίζει στα χνάρια της αγιοπατερικής παραδόσεως, γενόμενος και ο ίδιος φορέας αυτής.
Γνώστης της ελληνικής γλώσσας, και δη της αρχαίας, ο Άγιος Ιουστίνος συγγράφει στην σερβική, χρησιμοποιώντας και αποτυπώνοντας παράλληλα τον πλούτο, την δυνατότητα της σύνθεσης και την ελαστικότητα και των δύο αυτών γλωσσών, και θα προσθέταμε και της ρωσικής γλώσσας. Εργαλείο του για αυτή την σύνθεση είναι κατά κύριο λόγο η χρήση των γραμματικών προθέσεων. Αυτό που μένει ως γενική εικόνα και τελική επίγευση των γραπτών του Αγίου Ιουστίνου, όσον αφορά στον γλωσσικό πλούτο τους, είναι ένα εντελώς προσωπικό ύφος γραφής που ξεκινά εμπεριέχοντας και συνθέτοντας την σλαβική ψυχή της Αγιοσαββικής παραδόσεως, τους Ρώσους θεολόγους και Γέροντες και καταλήγει στον ελληνικό τρόπο εκφράσεως. Άλλωστε, αυτό αποτελεί και ένα από τα στοιχεία της καθολικότητας και της οικουμενικότητος της Ορθοδόξου παραδόσεως.
Ο Άγιος πλάθει νέες λέξεις, οι οποίες δεν αποτελούν νεολογισμούς αλλά εμπνευσμένη διατύπωση των αληθειών και των δογμάτων της Εκκλησίας. Βασικό εργαλείο για την δημιουργία αυτών των νέων λέξεων όπως προείπαμε είναι οι προθέσεις, οι οποίες προτίθενται ρημάτων και ουσιαστικών. Επιλέξαμε να αποδώσουμε με απόλυτη πιστότητα τις περιπτώσεις αυτές, καθώς μία δική μας ερμηνεία ή απόδοση θα κινδύνευε να αλλοιώσει το νόημα και τη δυναμική του κειμένου. Τις εκφράσεις αυτές και τις λέξεις είναι εύκολο να τις εντοπίσει ο αναγνώστης από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου. [...]
(Άρης Γεωργόπουλος, από το σημείωμα του μεταφραστή)
Ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979), γεννήθηκε και εκοιμήθη την ημέρα του Ευαγγελισμού. Μία ζωή τον οδηγούσε αυτή η ευλογία. Υπήρξε μεγάλη μορφή για το Σερβικό λαό και για όλο τον Ορθόδοξο κόσμο. Καθηγητής Θεολογίας με βαθύτατη θεολογική σκέψη, συνέγραψε πολλά και χρήσιμα έργα για τους πιστούς. Και όχι μόνο για εκείνους τους πιστούς που παρά το αθεϊστικό καθεστώς της παλαιάς Γιουγκοσλαβίας ήταν και παρέμειναν πιστοί. Τα έργα του γέννησαν πολλά νέα πνευματικά τέκνα, ξύπνησαν την πίστη στο Σερβικό λαό. Γι' αυτό με το συγγραφικό του έργο υπήρξε πατέρας της "πνευματικής αναγέννησης" του Σερβικού λαού. Παράλληλα ήταν ο πνευματικός πατέρας της Μονής Τσέλιε, όπου από το 1948 τον ανάγκασε το αθεϊστικό καθεστώς να μένει μακριά από τα μεγαλύτερα κέντρα σύναξης του λαού. Ήταν δυνατός στον προφορικό λόγο. Η χάρη του Θεού δεν άφηνε τον όσιο αυτό άνθρωπο με τη φλογερή πίστη. Λίγοι μπόρεσαν να τον ακούσουν, πολλοί όμως κατόρθωσαν να διαβάσουν τα έργα του. Και σ' αυτά τα έργα μπορούμε να διακρίνουμε τη χάρη του Θεού στην πίστη του οσίου. Στη σημερινή εποχή πολλοί νομίζουν ότι οι Άγιοι υπήρξαν μόνο παλιά. Όμως, και στον αιώνα μας υπάρχουν Άγιοι, επειδή ο Κύριος ήταν και είναι πάντα ο ίδιος.
Μη Διαθέσιμο
