...εκείνος γνώριζε ότι σύντομα η εκδίκηση θα πλημμύριζε την καρδιά του από χαρά. Επανέλαβε μέσα του το παλιό σικελικό ρητό "La vendetta e un piatto che va servito freddo", μέχρι που η μελωδική φράση έγινε ένα με τον ρυθμό της ανάσας του...
Γνώριζε πολύ καλά ότι μονάχα ο θάνατος θα ήταν σε θέση να ξεπλύνει την προσβεβλημένη τιμή του. Δύο φορές είχε προσβληθεί, είχε ταπεινωθεί. Η είδηση της μη αποδοχής της υποψηφιότητάς του, σχολιασμένη και από τις πιο υποδεέστερες εφημερίδες, τον είχε μετατρέψει σε αντικείμενο εμπαιγμού ακόμη και των αμόρφωτων ανθρώπων. Οι άσπονδοι φίλοι του σχολίαζαν χαμηλόφωνα,
ανάμεσα σε σαρκαστικά χαμόγελα: "Θα το επιχειρήσει και πάλι, και πάλι δεν θα τον δεχτούν. Jamais deux sans trois..." Δεν θα τους πρόσφερε λοιπόν αυτήν την ευχαρίστηση...
Στο Ρίο ντε Τζανέιρο του 1924 όλα μοιάζουν ειδυλλιακά... εκτός από τους αθανάτους της Ακαδημίας Γραμμάτων που ένας-ένας αρχίζουν να πεθαίνουν μυστηριωδώς...
O Ζο Σοάρες γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1938. Συγγραφέας κωμωδιών, χιουμορίστας και θεατρικός συγγραφέας, είναι σήμερα ένας από τους πιο αγαπητούς και γνωστούς λογοτέχνες της Βραζιλίας. Μετά από μια άκρως επιτυχημένη καριέρα στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, τα τελευταία χρόνια πέρασε στον χώρο της δημοσιογραφίας και της λογοτεχνίας, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. Έχει γράψει τα έργα:
-O Flagrante (Ο στυγερός)
-O Astronauta sem regime (Αστροναύτης χωρίς δίαιτα)
-O humor nos tempos de Color (Το χιούμορ στην εποχή του χρώματος)
-O homem que matou Getulio Vargas.
Το βιβλίο του Μια Σάμπα για τον Σέρλοκ Χολμς (O Xango de Baker Street), γνώρισε τεράστια επιτυχία τόσο στη Βραζιλία όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχει μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες και πέρασε στα μεγάλα μπεστ σέλερ του αιώνα.
