Αθήνα, αρχές της δεκαετίας του 1970. Τελειώνοντας το σχολείο, τέσσερις φίλες καλούνται να αποφασίσουν για τη ζωή τους σε μια εποχή που στην Ελλάδα η Χούντα ελέγχει κάθε δομή εξουσίας, αλλά και την καθημερινότητα των πολιτών, ενώ από τη Δύση φτάνουν μηνύματα μιας δεκαετίας ανατρεπτικής, όπου οι νέοι διεκδικούν «φαντασία στην εξουσία». Τέσσερις φίλες ολότελα διαφορετικές μεταξύ τους: η καλή μαθήτρια, που όμως κατά βάθος θα ήθελε να είναι κάτι άλλο, η κακή μαθήτρια, που θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Αλλά και η πιο σοβαρή, που θα μπορούσε τελικά να κάνει τη μεγαλύτερη γκάφα, και η φοβισμένη, που θα αποτολμήσει το μεγάλο βήμα. Όλες έχουν μπροστά τους τον μεγάλο στόχο, την επιτυχία στις εξετάσεις του φθινοπώρου. Το μυαλό τους όμως βρίσκεται αλλού, στα βάσανα του έρωτα και στο πώς θα προστατεύσουν τις ζωές τους από το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά και από το καθεστώς.
Και όλα αυτά τα γεγονότα, τα μικρά και τα μεγάλα, καθόρισαν εκείνη την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου –πριν από το Πολυτεχνείο– και ίσως καθορίζουν ακόμη, υποδόρια και σιωπηλά, και τις νεότερες.
Τη θυμάμαι σαν να ήταν χτες εκείνη την 21η Απριλίου του 1967. Ήταν ωραία μέρα, ηλιόλουστη, ήμασταν όλο χαρά ετοιμάζοντας για την επομένη σαρπράιζ πάρτι. Έπεφτε Παρασκευή και το Σάββατο ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου πριν τις διακοπές του Πάσχα – είχαμε τότε σχολείο και τα Σάββατα. Θα γινόταν γιορτή στο σχολείο, γιορτή και στο σπίτι, να κάνουμε έκπληξη στη μαμά για τα γενέθλιά της. Οι δυο αδερφές της έμεναν μαζί μας τότε και μας έδωσαν την ιδέα, ελπίζοντας να μαζευτεί κόσμος να κάνουν γνωριμίες – αυτό τις ένοιαζε κατά βάθος. Εμείς όμως είχαμε ενθουσιαστεί, ετοιμάζαμε φορέματα από γκοφρέ χαρτί σε σχήμα λουλουδιού που θα τα φορούσαμε στο σχολείο, στο ταμπλό βιβάν της πασχαλινής γιορτής, κολλημένα σε κάτι χρωματιστές μάγιες που φορούσαμε από κάτω, εγώ πορτοκαλί και η Μαρία γαλάζιο […]. Τέτοιες αγωνίες είχα η δύστυχη την εβδομάδα πριν γίνει το πραξικόπημα. Εγώ σχεδίαζα χάρτινα λουλούδια και οι συνταγματαρχαίοι σχεδίαζαν μαζικές συλλήψεις.
Η Άννα Διαμιανίδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Σπούδασε νομικά στη Θεσσαλονίκη, δημοσιογραφία στο Παρίσι και διάφορα άλλα πράγματα εδώ κι εκεί. Εργάστηκε στα ΝΕΑ και μετά στην ΑΥΓΗ κάνοντας διάφορα ρεπορτάζ, πριν καταλήξει στο χρονογράφημα. Από το 1982 ασχολείται με καθημερινές εκπομπές λόγου στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ.
Προηγούμενα βιβλία της είναι:
"Οι Ξυπόλητες", νουβέλλα (Διογένης 1981)
"Σκεύος Ηδονής", διηγήματα (1984)
"Μια γωνιά στο πρωινό σώμα", χρονογράφημα (Οδυσσέας 1990)
"Η τελευταία πριγκήπισσα", μυθιστόρημα (Άγρωστις 1990)
