Ο θεσμός της μεταθανάτιας δωρεάς οργάνων σώματος στην Ελλάδα είναι γνωστός πλέον και συζητιέται θετικά. Ωστόσο το ποσοστό των εγγεγραμμένων δωρητών συνεχίζει να είναι το χαμηλότερο όλων των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι έλληνες πολίτες διστάζουν να δηλωθούν δωρητές μετά θάνατον από φόβο μήπως τους αφαιρέσουν τα όργανα πριν την ώρα τους.
Τι κάνει τα λίγα σε αριθμό μέλη της κοινωνίας μας να αποδέχονται αυτό τον αιρετικό για τα ελληνικά δεδομένα θεσμό και να γίνονται κάτοχοι της κάρτας του δωρητή;
Στην παρούσα μελέτη δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα κίνητρα που ώθησαν τους υποψήφιους δωρητές στη μελλοντική πράξη τους και στον τρόπο με τον οποίο τη βιώνουν όταν τη φαντάζονται να συμβαίνει.
Συγχρόνως μελετάται ο τρόπος με τον οποίο αυτή η απαραίτητη για τις μεταμοσχεύσεις μορφή δωρεάς εντάσσεται στην εθνική πολιτική σύγκλισης με χώρες θεωρούμενες πιο εκσυγχρονισμένες. Η άρνηση και η αποδοχή του θεσμού αναδεικνύονται σε πολιτισμικές εμπειρίες που σχετίζονται με ευρύτερα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας και με βιώματα των Ελλήνων όχι πάντα σχετικά με τη βιοϊατρική.
Η Ελένη Παπαγαρουφάλη σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Διδάσκει στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου ως Επίκουρη Καθηγήτρια. Δημοσιευμένα άρθρα της σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους αφορούν το γυναικείο κίνημα στην Ελλάδα, τους γυναικείους αγροτοτουριστικούς συνεταιρισμούς στην ελληνική επαρχία και, πιο πρόσφατα, τις ιστορίες που αφηγούνται οι σύγχρονοι Έλληνες για τη σχέση τους με τη βιοτεχνολογία και τα γονίδια. Το θέμα που διερευνά τα τελευταία χρόνια αφορά τις "αδελφοποιήσεις" πόλεων ή κοινοτήτων και τις "ηλεκτρονικές διδυμοποιήσεις" σχολείων, μεταξύ της Ελλάδας και άλλων χωρών- μελών της ΕΕ.
