Εγκαταλελειμμένοι - Βόρειο αίνιγμα ή " Άνθρωπος στη θάλασσα!"

- Το έργο "ΕΓΚΑΤΑλελειμμένοι" εμπνέεται από μια πραγματική ιστορία του ελληνικού αστυνομικού δελτίου, η οποία μετουσιώνεται σε "θεατρικό έργο για δύο πρόσωπα σε έξι εικόνες με αντίστοιχες μαρτυρίες και μια ζωντανή σύνδεση". Όλα τα στοιχεία συνθέτουν το παζλ μιας ιδιότυπης περίπτωσης ευθανασίας: ένας φύλακας κτιρίου σκοτώνει μια πλαστικό χειρουργό που πάσχει από κατάθλιψη, κατόπιν δικής της επιθυμίας. Χρησιμοποιώντας ως ψευδώνυμα τα συμβολικά ονόματα Λύκος και Ελάφι τα οποία παραπέμπουν στη μυθολογία του Αισώπου και των παραμυθιών, τα δύο πρόσωπα του έργου είναι τα μόνα που εμφανίζονται πάνω στη σκηνή. Ο συγγραφέας χτίζει σιγά σιγά τη φανταστική σχέση αυτών των δύο προσώπων από την πρώτη ως την τελευταία τους επεισοδιακή συνάντηση, από τη συστηματική παγίδευση του Λύκου από το Ελάφι ως την ανάπτυξη μιας απελπισμένης φιλίας μεταξύ τους, κι από την ερωτική επιθυμία του Λύκου ως την εμμονή θανάτου του Ελαφιού. Με ιδιαίτερα τρυφερό και συγχρόνως διεισδυτικό τρόπο και με σπάνια οικονομία που προσδίδει ξεχωριστό πλούτο στη λιτότητα του λόγου, ο συγγραφέας καταφέρνει να συνθέσει επιτυχώς τη λεπτή ψυχολογική κατάσταση των ηρώων και το αμφιλεγόμενο της σχέσης τους, χωρίς να ενδίδει εις βάρος της τόσο γνώριμης αινιγματικότητας του συγγραφικού ύφους. - Στο έργο "Βόρειο αίνιγμα ή άνθρωπος στη θάλασσα" ο Δημήτρης Φοινίτσης επιχειρεί "μια σκηνική "αναψηλάφηση" της δολοφονίας του αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Ουάσιγκτον Πολκ στη Θεσσαλονίκη του εμφύλιου σπαραγμού", δοκιμάζοντας για δεύτερη φορά τη δυνατότητα που του προσφέρει το docudrama να χρησιμοποιήσει υλικό από τα πραγματικά γεγονότα μιας πολύκροτης υπόθεσης και παράλληλα να επινοήσει μια φανταστική ιστορία των πρωταγωνιστών της. Τα τέσσερα πρόσωπα του έργου εμφανίζονται με τα πραγματικά μικρά τους ονόματα: ο Τζορτζ [Πολκ], η Ελληνίδα γυναίκα του Ρέα [Κοκκώνη], ο φίλος του δημοσιογράφος Κώστας [Χατζηαργύρης], ο Χάρβεϋ [Σμιθ], στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας των Η.Π.Α. Όπως και στο ΕΓΚΑΤΑλελειμμένοι, ο συγγραφέας επιλέγει ένα εναλλασσόμενο μοντάζ ανάμεσα σε πέντε σκηνές που ερμηνεύονται ζωντανά και σε έξι βιντεοσκοπημένες εικόνες δημιουργώντας ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι με το χρόνο.