"Ένα αόρατο και φοβερό χέρι αιωρούνταν από πάνω μου, το ρολόι της μοίρας μου έδειχνε αμετάκλητα εκείνο το μαύρο λεπτό. Το χέρι μου έτρεμε, γιατί είχα αφήσει στο τουφέκι μου αυτή την τρομακτική επιλογή - τα δόντια μου κροτάλιζαν όπως στα ρίγη πυρετού, και η αναπνοή μου εγκλωβίστηκε ασφυκτικά στα πνευμόνια μου. Για ένα λεπτό η κάννη του τουφεκιού μου σημάδευε στην τύχη και αμφιταλαντευόταν μεταξύ του ανθρώπου και του ελαφιού - ένα ολόκληρο λεπτό - κι άλλο ένα - κι ένα ακόμα. Η εκδίκηση και η συνείδηση πάλευαν μεταξύ τους με επιμονή και αναποφασιστικότητα, όμως τελικά η εκδίκηση νίκησε, και ο κυνηγός βρέθηκε στο χώμα".
Με τα πέντε διηγήματα που συγκροτούν αυτή τη συλλογή, ανάμεσά τους και το αριστουργηματικό "Εγκληματίας για τη χαμένη του τιμή", δίνεται στον έλληνα αναγνώστη η δυνατότητα να ανακαλύψει το διηγηματογραφικό/πεζογραφικό έργο του μεγάλου Γερμανού ποιητή και στοχαστή Φρίντριχ Σίλερ. Ο Σίλερ επιλέγει τα θέματά του από την ιστορική πραγματικότητα, τοποθετώντας στο επίκεντρο το ανθρώπινο υποκείμενο που υπό την πίεση των περιστάσεων συνειδητοποιεί τα όρια της αυτονομίας του. Εξαίρει στα αφηγήματά του τον συνειδητό άνθρωπο, που παλεύει, εν μέσω των μεταπτώσεων της ζωής, να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του, το "πρόσωπό" του.
Μέγας γερμανός δραματικός συγγραφέας και ποιητής. Γεννήθηκε στο Μάρμπαχ της Βυρτεμβέργης στις 10 Νοεμβρίου του 1759 και πέθανε στη Βαϊμάρη στις 10 Μαΐου 1805. Η καταγωγή του ήταν ταπεινή και η ζωή του γεμάτη δυσχέρειες. Σπούδασε νομικά και ιατρική. Το πρώτο ώριμο έργο του είναι το δράμα "Οι ληστές" (Die Rauber, 1783), μια τολμηρή διακήρυξη ελευθερίας εναντίον της τυραννικής και διεφθαρμένης ηθικά κοινωνίας.
Το 1783 εκδίδεται το δραματικό έργο "Η συνωμοσία του Φιέσκο στην Γένουα"· το 1784 το "Ραδιουργία και έρως" και το 1787 το "Δον Κάρλος". Την ίδια χρονιά γράφει την "Ωδή στη Χαρά" και εγκαθίσταται στη Βαϊμάρη. Γνωρίζεται με τον Γκαίτε (1788) και διορίζεται καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ιένας (1789). Ασχολείται με την συγγραφή ιστορικών έργων, σημαντικότερο εκ των οποίων είναι η "Ιστορία του τριακονταετούς πολέμου".
Το 1790 νυμφεύεται την Σαρλόττε φον Λέγκενφελτ και αποκτά δυο γιους και δυο κόρες. Το 1791 ασθενεί σοβαρά από υπερκόπωση και κινδυνεύει να πεθάνει. Μεταφράζει αρχαίους έλληνες και λατίνους συγγραφείς και γράφει ορισμένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα. Παράλληλα ασχολείται με την μελέτη της φιλοσοφίας του Καντ, καρπός της οποίας είναι θαυμάσια φιλοσοφικά και αισθητικά δοκίμια, όπως το "Περί αφελούς και αισθηματικής ποίησης". Το 1794 αναθερμαίνεται η φιλία του με τον Γκαίτε και αρχίζει η περίοδος της ωριμότητας. Γράφει μερικά από τα ωραιότερά του ποιήματα και μπαλλάντες.
Τα δραματικά έργα της περιόδου αυτής είναι: η τριλογία του "Βαλλενστάιν" (1800), Μαρία Στούαρτ (1801), "Η παρθένος της Ορλεάνης (1801), "Η νύμφη της Μεσσήνης" (1803), "Γουλιέλμος Τέλλος (1804) και το ημιτελές "Δημήτριος". Μετέφρασε πλήθος ξένων δραματικών έργων κυρίως αγγλικών και γαλλικών (Μάκβεθ, Φαίδρα κλπ.) Διηύθυνε τα περιοδικά "Οι ώρες" και "Ημερολόγιο των Μουσών". Μαζί με τον Γκαίτε έγραψαν τα σατιρικά δίστιχα "Ξένια".
