Εβδομήντα αληθινές αφηγήσεις, πικρές, αστείες από τη δράση των αρχαιοκαπήλων. Ιστορίες για χρυσά αρχαία στεφάνια ηρώων που καταλήγουν στο βόθρο μιας φυλακής ή λιώνονται για να γίνουν χρυσά δόντια. Για χάντρες από χρυσά αρχαία ενδύματα που γίνονται βόλια για κυνήγι τσίχλας, για μάγους και δαιμονικά που δέρνουν όσους πλησιάζουν στο θησαυρό. Κι ακόμα για δασκάλες που τάζουν τα κάλλη τους στους χωρικούς για να αποκτήσουν αρχαία κοσμήματα ή για ένα «ζεύγος όρχεων εξ ορειχάλκου» που κανείς δε θέλει ν' αγοράσει...
Δοκίμιο-μαρτυρία, τομή στα αρχαιολογικά πράγματα της χώρας μας όπου αναλύονται οι ευθύνες της πολιτείας που υποθάλπει την αρχαιοκαπηλία με την αδράνεια, το συγκεντρωτισμό και τη δημοσιοϋπαλληλική της νοοτροπία. Κατηγορώ για την επίσημη αρχαιοκαπηλία των επωνύμων, για τις καταστροφές των αρχαιοτήτων από τους ίδιους τους αρχαιολόγους, για τα αδιέξοδα της αρχαιολογικής επιστήμης, για την αδυναμία της κοινωνίας να αξιοποιήσει δημιουργικά την αρχαιοελληνική κληρονομιά.
Ο Β. Σ. Παπακωνσταντίνου αποφοίτησε από το Ιστορικό - Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα το 1982. Στη συνέχεια απέκτησε το D.E.A. στην Προϊστορική Εθνολογία και τη Συγκριτική Κοινωνιολογία το 1984 καθώς και το Doctorat (nouveau regime) της Προϊστορικής Εθνολογίας (Μέση Παλαιολιθική Εποχή της Ηπείρου) στο Paris X Nanterre, με άριστα, το 1989. Οι μεταπτυχιακές σπουδές έγιναν με υποτροφία του Ι.Κ.Υ.
Έχει δημοσιεύσει επιστημονικά άρθρα για την παλαιολιθική τεχνολογία στην Ελλάδα και την αντίληψη του χρόνου στις αρχαιολογικές θεωρίες καθώς και μερικές ποιητικές συλλογές.
Μη Διαθέσιμο
