O Andre Breton έλεγε ότι "απ' τη κουλτούρα μας απουσιάζει ένας ουσιαστικός μύθος". Και πράγματι μόνο ένας μύθος θα μπορούσε να στηρίξει όλα αυτά τα θαυμαστά τελετουργικά που χάνονται. Δεν ξέρω γιατί αυτή η σκέψη μου φέρνει στο μυαλό τον Nietzsche, όταν περπατούσε στους δρόμους του Τορίνο κι έγραφε αυτές τις καταπληκτικές σελίδες: "Το φθινόπωρο με τη δύση του ήλιου, όταν οι σκιές χαμηλώνουν, τα αγάλματα κατεβαίνουν από τα βάθρα τους και τότε συναντούμε φαντάσματα τόσο παράξενα, όπως δεν έχουμε δει ποτέ, πουθενά αλλού". Αυτή η φράση ήταν αρκετή για να κάνει έναν αξιοθαύμαστο "τρελό", τον Giorgio de Chirico, να πάει κάποιο φθινόπωρο στο Τορίνο και να περιπλανηθεί στους ίδιους δρόμους. Απ' το 1908 ως το 1917 ζωγραφίζει την καταπληκτική σειρά των ποιητικών και μεταφυσικών του πινάκων που οδηγούν κατ' ευθείαν στο όνειρο. Αυτή η ποιήση, φτιαγμένη από καμινάδες εργοστασίων, απροσδιόριστα πεδία, τοίχους από τούβλα, τρένα που καπνίζουν κι απ' αυτές τις χωρίς τέλος σκιές που προαναγγέλλουν κάτι άλλο. Πέτυχε να δημιουργήσει ένα μοντέρνο μύθο με την ατμόσφαιρα αυτών των δρόμων. [...]
(Απόσπασμα από το διάλογο ανάμεσα στον Jean Rouch και Enrico Fulchignoni, Cine-Transe Paris, 1981)
