Τηλεπαρουσιαστής: Να πάτε στο καλό. (Η κυρία Μπαχ αποχωρεί). Η Μαγκνταλένα μετά το θάνατο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ έζησε ακόμα δέκα χρόνια μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια. Σπάνια γυναίκα, είχε αγαπήσει τον σύζυγο της και τις φούγκες του όσο αυτή η υποδειγματική αφοσιωμένη και χαρισματική ύπαρξη. (Ανοίγει το βιβλίο της Μαγκνταλένα Μπαχ και διαβάζει). "Λίγο πριν πεθάνει ο Μπαχ ο εγγονός του, του πρόσφερε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και αυτός, κοιτάζοντας το με δέος, είπε. "Εκεί όμως που πηγαίνω υπάρχουν πιο όμορφα πράγματα, πιο όμορφα χρώματα, υπάρχει μουσική που ούτε εσύ ούτε εγώ έχουμε ακούσει ποτέ, μουσική που μόνο να ονειρευτούμε μπορούμε και υπάρχει ο ίδιος ο Κύριος", κατόπιν πρόσθεσε, "παίξτε λίγη μουσική για μένα, τραγουδήστε μου κάτι όμορφο για το θάνατο γιατί έφτασε η ώρα τους". Άρχισα τότε να τραγουδάω το χορικό "όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν" που αμέσως με συνόδευσαν και οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι..." Ο Μπαχ, αν και ήταν φτωχός, είχε μια αρκετά σημαντική συλλογή οργάνων, την οποία απέκτησε με μεγάλη θυσία. Τα χρήματα που κέρδιζε δεν ήταν ποτέ αρκετά να καλύψει τις τεράστιες ανάγκες της μεγάλης του οικογένειας. Η Μαγκνταλένα συχνά παραπονιόταν ότι ο Χέντελ, αν και δεν ήταν τόσο μεγάλος μουσικός όσο ο άντρας της, εντούτοις κέρδιζε πολύ περισσότερα χρήματα από αυτόν. Ο Χέντελ ήταν υπερήφανος για τη συλλογή του με ζωγραφικούς πίνακες, ενώ στους τοίχους του σπιτιού του Μπαχ υπήρχαν μόνο το δικό του πορτρέτο και της γυναίκας του.
Ο Φαίδων Πατρικαλάκις γεννήθηκε στη Δράμα. Σπούδασε αρχικά στη Σχολή Βακαλό και στη συνέχεια στο Παρίσι, στην Academie Julian, στην Academie du Feu, με την καθοδήγηση του Jabot, και στην Ecole de Dessin Applique a la Mode Historique. Το Θέατρο Σκιών, ο Θεόφιλος αλλά και οι ανθρώπινες μορφές του Picasso αποτελούν τις αφετηρίες της έντονα χρωματικής ζωγραφικής του. ("Αγαπώ τα χρώματα που 'ναι γευστικά, τους ήχους που με κάνουν να ταξιδεύω, τα όνειρα που με πλημμυρίζουν με υπερβατικούς παλμούς, τα ταξίδια που μου αποκαλύπτουν μουσικούς ρυθμούς και μεταμορφώνουν και μένα σε ρυθμό απεριόριστου χρωματικού αισθησιασμού"). Μέσα από τα στοιχεία λαϊκής αγιογραφίας, ειδωλίων, ξεχωριστών μορφών τέχνης που συνάντησε στα ταξίδια του σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής , διαμόρφωσε έναν κόσμο χρωματικής πανδαισίας, που κινείται μεταξύ ονειροπόλησης, παιδικότητας και γαλήνης. Στο έργο του ωστόσο δεν μπορεί να μην αναγνωρισθεί μια μακρά και έντονη μοναχικότητα, ευανάγνωστη ακόμα και στα γλυπτά ή στα κεραμεικά του. ("Ωστόσο στις μορφές μου δεν επιδιώκω το ρεαλισμό, την αληθοφάνεια, αλλά μια ευγλωτία δυναμικών ρυθμών και εντάσεων"). Από το 1960 ασχολήθηκε παράλληλα και με τη σκηνογραφία. Πρώτη του δουλειά τα σκηνικά για τον "Ματωμένο γάμο" στην Alliance Francaise. Στο Παρίσι εργάστηκε από το 1961 μέχρι το 1964 και αργότερα στην Ελλάδα σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (1967-1973), το ΚΘΒΕ (1970), το Θέατρο Στοά (1971), το Θέατρο Καρέζη-Καζάκου στο "Μεγάλο μας τσίρκο" (1973-1974), το Ανοικτό Θέατρο κ.ά.
Παράλληλα με τις εκθέσεις του ζωγραφικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, δημοσίευσε μια σειρά βιβλίων για τη ζωγραφική,τη σκηνογραφία, τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες -με έντονο το εικαστικό αλλά και το ποιητικό στοιχείο. ("Ταξιδεύοντας ανακαλύπτουμε τη μουσικότητα των τόπων και των χρωμάτων"). Το 2000 παρουσίασε τα ειλατήρια, μια σειρά από πίνακες με λαδοπαστέλ πάνω σε χαρτί για τα οποία είχε γράψει: "Το χαρτί μου δίνει μεγάλη συγκίνηση με τη ζωντάνια και την αμεσότητά του. Κυρίως το χαρτί το αδρό, το τσαλακωμένο σε πολλαπλά αναδιπλώματα και σε αλλεπάλληλα επίπεδα.Το τσαλακωμένο χαρτί αποκτά μια γλυπτική διάσταση, είναι πιο ελαστικό και δραματικό". Έργα του κόσμησαν το 24ο τεύχος του "Μανδραγόρα" (Οκτώβριος 2000) ενώ από τις ομώνυμες εκδόσεις κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Η αρπαγή του βελούδου" (2001).
