Η "Ειρήνη" είναι χρονολογικά η δεύτερη από τις τρεις ακέραιες κωμωδίες του Αριστοφάνη.
Η πρώτη είναι οι "Αχαρνείς" και η τρίτη η "Λυσιστράτη". Από την "τριλογία" αυτή κυκλοφορούν ήδη από τις εκδόσεις μας οι "Αχαρνείς".
Φιλοδοξία μας είναι σύντομα να ακολουθήσει και η τρίτη κωμωδία της "τριλογίας".
Ο Χρήστος Χρηστίδης και στην "Ειρήνη" ακολούθησε το πρότυπο της έκδοσης των "Αχαρνέων": Μετά από μια πολύ αναλυτική εισαγωγή, ακολουθεί το αρχαίο κείμενο, που συνοδεύεται από μια ποιητική, αλλά και όσο γίνεται πιο πιστή, νεοελληνική απόδοση και πλουσιότατα -σχεδόν κατά λέξη- σχόλια, που επιτρέπουν στον αναγνώστη να χαρεί το αρχαίο κείμενο από το πρωτότυπο.
Η έκδοση κλείνει με χρησιμότατα ευρετήρια για τα αρχαία ονόματα τους όρους και τις αρχαίες λέξεις που σχολιάζονται.
Η "Ειρήνη" είναι μια κωμωδία που, κατά κάποιο τρόπο, συμπληρώνει τους "Αχαρνείς". Στους "Αχαρνείς", ο ατομιστής ήρωας Δικαιόπολις πραγματοποιεί μια δική του, ατομική επανάσταση κατά του πολέμου και απολαμβάνει μόνος του τον τελικό θρίαμβό του. Αντίθετα, στην "Ειρήνη", ο αλτρουιστής ήρωας Τρυγαίος ξεσηκώνει τους Πανέλληνες σε μια κοινή προσπάθεια για επάνοδο της θεάς Ειρήνης στη ρημαγμένη χώρα τους. Και απολαμβάνει μαζί με τους άλλους τον τελικό, συλλογικό θρίαμβό, σε ένα ξέφρενο, ανεπανάληπτο, διονυσιακό πανηγύρι.
Το μήνυμα της κωμωδίας -ένα μήνυμα εθνικής ομοψυχίας και αλληλεγγύης για σκοπό ειρηνικό- είναι όσο ποτέ ιδιαίτερα επίκαιρο, στη δύσκολη εποχή που περνάμε ως κοινωνία και ως έθνος. Ο Αριστοφάνης μοιάζει και σ' αυτό το αθάνατο έργο του να μας δείχνει για άλλη μια φορά το σωστό δρόμο.
Γεννήθηκε γύρω στο 445 π.Χ., ήταν Κυδαθηναιεύς, γιος του Φιλίππου και της Ζηνοδώρας, και ανήκε στην Πανδιονίδα φυλή. Στο σχολείο ο κωμωδιοποιός διδάσκεται Όμηρο και Ησίοδο, μαθαίνει τον Αίσωπο και ακούει για τον Αρχίλοχο και τον Αλκαίο. Όταν ήταν εννιά ετών, διδάσκεται η Αντιγόνη του Σοφοκλή, όταν κλείνει τα δώδεκα έχει τελειώσει ο Παρθενώνας. και όταν ξεσπάει ο πελ/κός πόλεμος του λείπει ένας χρόνος για να κλείσει τα είκοσι. Πρόφτασε τη δόξα του Περικλή και είδε το θάνατό του, το 429. Θεματολογικά στο έργο του Αριστοφάνη κυριαρχεί η πολιτική, η οποία στην κωμωδία εμφανίζεται για πρώτη φορά με τον Κρατίνο. Συντηρητικός ο ίδιος, υπήρξε πολέμιος του δημαγωγού Κλέωνα και την αντίθεσή του τη βρίσκουμε στους Ιππής. Σατίρισε σκληρά τους πολιτικούς, ακόμη και τον Περικλή, τους στρατηγούς όπως το Λάμαχο, και τους ποιητές, όπως τον Ευριπίδη και τον Αισχύλο και δε λησμόνησε τον Σωκράτη. Γνωρίζουμε 44 τίτλους έργων του, οι σωζόμενες όμως κωμωδίες του είναι έντεκα: Αχαρνής, Ιππής, Νεφέλαι, Σφήκες, Ειρήνη, Όρνιθες, Λυσιστράτη, Θεσμοφοριάζουσαι, Βάτραχοι, Εκκλησιάζουσαι, Πλούτος. Πήρε μία πρώτη νίκη στα Διονύσια και τέσσερις στα Λήναια. Πέθανε γύρω στο 386 π.Χ.
