[...] Αρχίζοντας μία προσπάθεια που φοιτητής ονειρεύτηκα θα επιδιώξω να αναδημοσιεύσω έργα του μεγάλου δασκάλου όπως και να επανεκδώσω άλλα δημοσιευμένα με τη μορφή άρθρων και επιφυλλίδων σε περιοδικά και εφημερίδες δυσεύρετα αν όχι πολύ σπάνια σήμερα.
Αρχή κάνω με τη διατριβή του "Η εις πνεύματα πίστις κατά τους περί Χριστόν χρόνους", η οποία τυπώθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1920 και αναγνωρίστηκε ως διδακτορική διατριβή από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1921. Πρόκειται για κείμενο έντονα συνθετικό, αλλά ταυτόχρονα συνοπτικό. Γραμμένο κατά τα χρόνια της νεότητός του είναι πλούσιο σε βιβλιογραφία και σαφώς αποδεικνύει ένα βαθύ γνώστη της σύγχρονης του επιστήμης. Το πρώτο άλλωστε -από όσο γνωρίζω- που τόσο ως προς τη δομή όσο και τη συγγραφή ανταποκρίνεται στην έννοια της διδακτορικής εργασίας όπως τη νοούμε ακόμη και σήμερα. Δεν αρκείται στη συστηματική καταγραφή μόνον του υλικού του, αλλά και επιγραμματικά μέσα σε αυτό τον λανθάνοντα ποιητικό λόγο προβαίνει σε κρίσεις ιδεών και διδασκαλιών. [...]
(από τον πρόλογο του Πέτρου Δημητριάδη)
Γεννήθηκε στην Τήνο το 1887. Σπούδασε στη Ριζάρειο Σχολή και στη Θεολογική Σχολή της Αθήνας, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ. Διορίστηκε καθηγητής των παιδαγωγικών στο Αρσάκειο και κατόπιν, διευθυντής του διδασκαλείου Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας (1926-1928) και Υπουργός Παιδείας (1936). Ήταν υπουργός παιδείας και στην τρίτη κατοχική κυβέρνηση του Ι.Ράλλη. Το 1945 καταδικάστηκε από το δικαστήριο δοσιλόγων αλλά τρία χρόνια αργότερα αποφυλακίστηκε και το 1951 αμνηστεύθηκε. Το 1959 εκλέχτηκε ακαδημαϊκός.
