Ο Ζαν Βαλ (1888 - 1974), καθηγητής φιλοσοφίας στη Σορβόνη, αναπτύσσει στο παρόν έργο την πορεία της σκέψης των Κίρκεγκωρ, Χάϊντεγκερ, Γιάσπερς, Μαρσέλ και Σάρτρ, πρωτεργατών της φιλοσοφίας της υποστάσεως. Καίρια και κρίσιμα ερωτήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη ζητούν απάντηση: Ποιός είμαι εγώ αυτή τη στιγμή που υπάρχω; Ποιός είναι ο κόσμος αυτή τη στιγμή που τον βλέπω; Τι νόημα έχει για την ύπαρξη ότι θα χάσω το προνόμιο να ζω; Γιατί να υπάρχει ο κόσμος και όχι το τίποτε; Οι απαντήσεις στα παραπάνω φιλοσοφικά ερωτήματα δεν αποτελούν οριστικές λύσεις, αλλά αναβαθμούς προς το πληρέστερο διαυγασμό της συνείδησης του υπάρχειν, ενώ ο άνθρωπος, κομιστής ολίγου φωτός μέσα στο κοσμικό σκοτάδι, έχει ως έργο την προσπάθεια του να αυξήσει αυτό το φως.
Στους έσχατα χαλεπούς καιρούς μας, καιρούς φιλοσοφικής ανυδρίας, "η φωνή του βοώντος εν ερήμω συναντά τις ερημικές εκείνες ψυχές, που πέρα από την ενδεή μικροϊστορική επιφάνεια, ζουν με δέος το μακροϊστορικό βάθος, το αιώνιο. Και καταμεσίς του ιστορικού χειμώνα έχουν το συνειδησιακό εύρος να οραματίζονται και ανοίξεις. Στην διψώσα έρημο μπορεί να μην άνθισε ποτέ το κρίνο. Καθώς όμως άνθισε στη ορασιά του προφήτη, διεμόρφωσε συνειδήσεις επί χιλιετίες"
