... μόλις είχα στήσει όλα τα αποφασιστικής σημασίας πρόσωπα σε μια παράταξη παρέλασης κάτω απ΄ το φράγμα, όταν ο Όλε Πλόετς, ο διπλανός μου στο αναμορφωτήριο, έβαλε τις φωνές κι έπεσε απ΄ το θρανίο με πετυχημένους σπασμούς. Η κραυγή με απέκοψε απ΄ όλες τις μνήμες, δεν κατάφερνα πια να γράψω μιαν αρχή, παραιτήθηκα, κι όταν ο Δόκτωρ Κορμπγιούν μάζεψε τα τετράδια, εγώ το παρέδωσα αδειανό.
Ο Γιούλιους Κορμπγιούν, ο καθηγητής μας των γερμανικών, δεν μπορούσε να καταλάβει τις δυσκολίες μου, δεν πίστευε πόσο βασανιζόμουνα για να βρω μιαν αρχή, του ήταν αδύνατο να φανταστεί ότι η άγκυρα της μνήμης δεν έπιανε πάτο πουθενά, ότι τσίτωνε την αλυσίδα, αλλά σερνόταν μονάχα το πολύ πολύ κροταλίζοντας και βροντώντας πάνω απ΄ το βυθό, αναδεύοντας τη λάσπη, έτσι που δεν ερχόταν η ηρεμία, η γαλήνη, που είναι απαραίτητη για να ρίξεις δίχτυα στα περασμένα.
