Η Αθήνα είναι η πόλη-μανιφέστο της συγχρονικότητάς μας: μια πόλη θορυβώδης, με ατμοσφαιρική ρύπανση, μια πόλη εκτεταμένη και αποσπασματική. Απέναντι στις πόλεις της κουλτούρας και του ορθού λόγου προβάλλεται ως πόλη του μύθου και του χάους. Απέναντι στις πόλεις της τάξης, του μέτρου, ενσαρκώνει το υπέρμετρο και την απουσία κανονισμού. Επίσης, μοιάζει να είναι η πρέσβειρα στην Ευρώπη των αενάοκ επεκτεινόμενων μεγαλουπόλεων της Ασίας και της Νότιας Αμερικής, από το Σάο Πάουλο έως την Καλκούτα, από το Τόκυο έως το Μεξικό.
Το 1997, δεκατέσσερις ομάδες αρχιτεκτόνων ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του Ρισάρ Σκοφφιέ και του Τάκη Κουμπή για τη διευθέτηση της εμβληματικής ζώνης των Μακρών Τειχών που αντιστοιχούν στην οχυρωματική προστασία της αρχαίας οδού του Πειραιά. Αυτή η λωρίδα, μήκους τεσσάρων χιλιομέτρων και πλάτους εκατό πενήντα μέτρων, που περιλαμβάνεται σήμερα ανάμεσα στις γραμμές του Ηλεκτρικού και την οδό μεγάλης κυκλοφορίας, παραμένει ένα μείζον διακύβευμα της σκέψης για την ανάπτυξη και το μέλλον της ελληνικής πρωτεύουσας.
