[...] Για να ανακεφαλαιώσω θα μπορούσα να ονομάσω τον Ρεβερντύ έναν μάρτυρα της ποίησης, θα 'θελα ακόμα να εκφράσω την έκπληξή μου για την αδικία που του έχει γίνει από τους συγχρόνους του και από τους ιστορικούς της λογοτεχνίας, άσχετα κι αν ο ίδιος επεζήτησε να μείνει ένας άγνωστος ποιητής έχοντας για μόνη επικοινωνία του με τον κόσμο, το άνοιγμα ενός ωοειδούς φεγγίτη, "Θεέ μου, βοήθησε να μείνω ένας άγνωστος ποιητής".
Όσον αφορά τη σημασία και την απήχηση που μπορεί να έχει το έργο του Ρεβερντύ στην Ελλάδα, θέλω να σημειώσω πως αν η ελληνική ποίηση δεν έπαψε ποτέ να εγκωμιάζει το θαύμα της ζωής, ωστόσο δεν ελησμόνησε, και ιδιαίτερα κατά τη βυζαντινή εποχή, το μερίδιο της αιωνιότητας που εμπεριέχεται στη ζωή. Απ' αυτή την άποψη, ο Ρεβερντύ, με το μάθημα που μας δίνει της αυστηρότητας και της λιτότητας, της σιωπής και της μετριοφροσύνης, με το ιδεώδες του μιας αδιάφθορης ομορφιάς ("να γράψω το ωραιότερο ποίημα του κόσμου"), με την προμηθεϊκή του αντίληψη για την ποίηση που είναι γι' αυτόν "το πιο υψηλό και το πιο αποτελεσματικό μέσο απολύτρωσης που έθεσε σε ενέργεια ο άνθρωπος για να πραγματοποιήσει, παρ' όλες τις υποδουλωτικές απαιτήσεις της φύσης, το μυθικό του πεπρωμένο", με την προσήλωσή του στην αίσθηση του ανθρωπίνου (ταυτότητα του ποιητικού πεπρωμένου με το ανθρώπινο πεπρωμένο) συνδέεται με την καλύτερη ελληνική παράδοση. [...]
(από την εισαγωγή του βιβλίου)
