Οι Ρωμαίοι υπήρξαν τρανοί και ευημερούσαν όσον καιρό κυβερνούνταν σύμφωνα με ορισμένες αρχές: την αγάπη για την ελευθερία, για τον μόχθο και για την πατρίδα, την αυστηρή στρατιωτική πειθαρχία και τη συνετή πολιτική της συγκλήτου στις σχέσεις της με τους ηττημένους λαούς. Παρήκμασαν όταν η αυτοκρατορία τους επεκτάθηκε υπέρμετρα και η κατίσχυσή τους παγκοσμίως τους υποχρέωσε να μεταβάλουν τρόπο διακυβέρνησης, αντικαθιστώντας τις παλαιές αρχές με νέες. Η απομάκρυνση των στρατιών προκάλεσε την εξάλειψη του δημοκρατικού φρονήματος· το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη παραχωρήθηκε σε πάρα πολλούς λαούς· σημειώθηκε μια υπέρμετρη συσσώρευση πλούτου· το πέρασμα της εξουσίας από τα χέρια των πατρικίων στα χέρια των πληβείων άνοιξε τον δρόμο στους θηριωδέστερους των αυτοκρατόρων. Οι εκτιμήσεις αυτές, που διακρίνονται για τη διαύγειά τους, διανθίζονται με αξιοθαύμαστα πορτρέτα και απεικονίσεις, τα οποία καθιστούν αυτό το βιβλίο αριστούργημα αυστηρής χάρης, πλήρες αγάπης για την ελευθερία.
Corrado Rosso
Σε έναν αρκετά ευσύνοπτο τόμο ο κύριος ντε Μοντεσκιέ μπόρεσε να συνθέσει έναν πολύ ενδιαφέροντα και μεγάλο ζωγραφικό πίνακα. Καθώς ο συγγραφέας δεν επέμεινε διόλου στις λεπτομέρειες αλλά ασχολήθηκε μόνο με τα γόνιμα και βασικά σημεία του θέματός του, κατόρθωσε να περικλείσει σε ελάχιστο χώρο και να παρουσιάσει εν τάχει έναν μεγάλο αριθμό καθαρά διακριτών στοιχείων, χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη.Αφήνοντας πολλά να εννοηθούν, πρόσφερε ακόμη περισσότερα ερεθίσματα για τη σκέψη. Θα μπορούσε να τιτλοφορήσει το βιβλίο του Ρωμαϊκή Ιστορία, προς χρήσιν των πολιτικών ανδρών και των φιλοσόφων.
D’ Alembert
Από τους επιφανέστερους διανοητές του γαλλικού Διαφωτισμού και από τους θεμελιωτές της πολιτικής φιλοσοφίας, ο Σαρλ-Λουί ντε Σεκοντά (αργότερα βαρόνος του Μοντεσκιέ) γεννήθηκε στον πύργο της La Brede (κοντά στο Μπορντώ) το 1689, από οικογένεια αριστοκρατικής καταγωγής, και πέθανε στο Παρίσι το 1755. Μετά από νομικές σπουδές στο Μπορντώ και στο Παρίσι, έγινε σύμβουλος του δικαστηρίου του Μπορντώ (1714), μέλος της Ακαδημίας της πόλης (1716), και, κληρονομώντας τον τίτλο του βαρόνου, προέδρου του τοπικού δικαστηρίου (1716). Εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας (1728), ταξίδεψε στη Γερμανία και στην Ιταλία (1728), έμεινε αρκετό διάστημα στην Αγγλία (1729-1731), και αργότερα εξελέγη μέλος της βασιλικής ακαδημίας της Πρωσίας (1747). Εκτός από το "Πνεύμα των νόμων" ("De l' esprit des lois", 1748), που θεωρείται το κυριότερο έργο του, δημοσίευσε τις "Περσικές επιστολές" ("Lettres Persanes", ανώνυμα, 1721), την ιστορική ανάλυση "Εκτιμήσεις για τα αίτια του μεγαλείου και της παρακμής των Ρωμαίων" ("Considerations sur les Causes de la Grandeur des Romains et de leur Decadence", 1734), καθώς και άλλα έργα ["Ο ναός της Κνίδου", 1725, "Εκτιμήσεις περί του πλούτου της Ισπανίας", 1727, "Δοκίμιο για τα αίτια που μπορεί να επηρεάσουν το πνεύμα και τον χαρακτήρα" - "Στοχασμοί περί της παγκόσμιας μοναρχίας στην Ευρώπη", 1732-1736, "Διάλογος Σύλλα και Ευκράτη", 1745, "Υπεράσπιση του 'Πνεύματος των Νόμων'", 1750, που την επόμενη χρονιά, το 1751, συμπεριλήφθηκε στα απαγορευμένα βιβλία της καθολικής εκκλησίας, "Δοκίμιο για το γούστο", για την "Εγκυκλοπαίδεια" του Ντιντερό, κ.ά.]
Μη Διαθέσιμο
