Η "Ελένη" της Rosita Copioli είναι αφιερωμένη στην Ελένη της Τροίας και είναι ένα πολύ μοντέρνο είδος ποιητικού δράματος, στο οποίο μια φωνή αφηγηματικού μονόλογου μπερδεύεται με τα "όνειρα". Μέσα εκεί εμφανίζεται ένα πλήθος προσώπων σε διάλογο, άλλα μυθικά κι άλλα απλά αρχέτυπα: ο Αγγελιοφόρος, το Αγόρι, οι Ερινύες, ο Κάστορας, ο Πολυδεύκης, σε μια ακολουθία από το όνειρο όπου στο όνειρο υπάρχει μια δύναμη φλεγόμενη που σε περιτυλίγει. Αλλά ο πιο έκδηλος νεωτερισμός είναι ότι η φωνή που ενώνει μεταξύ τους τα όνειρα με τις σκηνές δεν είναι η φωνή του αυστηρά λυρικού ρυθμού με όλη την κλασική περιπλοκή που η Rosita Copioli είχε συνηθίσει τους αναγνώστες της στην πρώτη της εμφάνιση με το "Splendita lumina solis". Εδώ η φωνή μιλάει με σπασμένους στίχους, λυπημένους, θεληματικούς, δρόμος μιας πρόζας με πλούσιες τονικότητες μέχρι ν’ αγγίξει τον σαρκασμό, όπως τα ντελικάτα στοιχεία μελοδραματισμού του ’700. "Αγαπημένη μου / υπάρχει μια συνωμοσία εναντίον μου..." με μια έκταση του ποιητικού λεξιλογίου που περικλείει όρους όπως T.V, επιτυχία, σύνδεση ηλεκτρονική. Κι όμως η Ελένη ποτέ δεν ήταν πιο μυθολογική και αντικειμενική όπως σ’ αυτές τις εικόνες και τις λέξεις που διασχίζουν τις καταιγίδες και το φως: "Στην αγάπη δεν μπορείς να δώσεις φως, αλλά έχει ανάγκη από το φως...".
Giuseppe Conte
Η Rosita Copioli γεννήθηκε στο Ριτσιόνε και ζει στο Ρίμινι. Ποιήτρια, συγγραφέας, δοκιμιογράφος. Σπούδασε κλασική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Bologna.
Κυριότερα ποιητικά έργα: "Splendida lumina solis", 1979, βραβείο Viareggio, πρώτο της έργο. "Η παραφορά των ρόδων", 1989, βραβείο της επιτροπής Montale. "Ελένη", 1996, βραβείο Metauro, 1997. "Odyssee au miroir de Saint Nazaire", 1996, il postino fedele, 2008.
Πρόζα: "Οι κήποι των λαών είναι τα κύματα", 1991. "Η φωτιά της Εδέμ",1992. "Ildegarda πέρα απ’ το χρόνο", 1998.
Δοκίμια: "Η μετάφραση στην ποίηση", 1983, "Διηγούμαι" 1985, "Προδοσίες στην σύγχρονη ιταλική ποίηση", 1988.
Έχει γράψει δραματικά κείμενα και μια πρώτη μορφή της Ελένης ως αναλόγιο που ανέβηκε στο Teatro Petrella di Longiano με τη Lucilla Morlacchi για λογαριασμό τoυ Festival dei Teatri di Santarcangelo, Ιούνιος 1992.
Το 2000 έκανε ένα κύκλο μαθημάτων στο Riccione με θέμα την γυναικεία ποίηση, αρχής γενομένης από την Σαπφώ.
Έγραψε μια δραματουργία της Εκάβης εμπνευσμένη από το κείμενο του Ευριπίδη, σε μουσική του G.F.Malipiero, με την Lucilla Morlachi στη σκηνή Mondaino τον Ιούνιο του 2001.
Είναι μέλος της Αισθητικής Ένωσης Ιταλίας,
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά και ελληνικά.
Συνεργάζεται με περιοδικά λογοτεχνίας και φιλοσοφίας και άρθρα της έχουν δημοσιευθεί στις εφημερίδες Reppublica, Giornale, Avvenire.
