Έλληνες, το χαμένο όνομα 337 μ.Χ-1821


Συγγραφέας : Γιαννόπουλος, Γιάννης
Εκδότης : Ταξιδευτής
Έτος έκδοσης : 2019
ISBN : 978-960-579-097-4
Σελίδες : 284
Σχήμα : 24x14
Κατηγορίες : Έλληνες Ελλάς - Ιστορία
Σειρά : Έκκεντρη Ιστορία - Ιστορία από το Περιθώριο

18.00 € 13.50 €




Ως τις αρχές του 4ου αι. μ.Χ. στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι χριστιανοί διώκονται. Έκτοτε οι διωκόμενοι γίνονται διώκτες. Αυτοκράτορες και χριστιανική εκκλησία επιβάλλουν τον χριστιανισμό ως τη μόνη θρησκεία του κράτους. Πολεμούν τους ετερόθρησκους αλλά και τους ετερόδοξους, όσους διαφωνούν με τη μία δογματική αλήθεια, την ορθοδοξία, που καθιερώνουν οι οικουμενικές σύνοδοι. Αποδέχονται ως χρήσιμη την αρχαία ελληνική γραμματεία για την καλλιέργεια του λόγου, στο βαθμό που δεν υιοθετούνται ιδέες οι οποίες αντιβαίνουν στην ορθοδοξία και στο πολίτευμα. Αν και η ελληνική γλώσσα αναγορεύεται επίσημη γλώσσα του κράτους, το όνομα Έλληνες ταυτίζεται με του ειδωλολάτρη και ως εθνώνυμο χάνεται. Οι ελληνόφωνοι πλέον πιστεύουν ότι είναι Ρωμαίοι. Μόλις τον 13ο αιώνα αρχίζει ένας μικρός αριθμός μορφωμένων, στην κορυφή ή τις παρυφές της πολιτικής τάξης, να αναγνωρίζει τη δυναμική του ονόματος Έλληνες, τα κατορθώματα και τα επιτεύγματά τους. Οι προβληματισμοί τους δεν φτάνουν πέρα από τον κύκλο τους. Τους επόμενους τρεις αιώνες, πριν και μετά την Άλωση, λόγιοι της Ανατολής ενισχύουν το κίνημα του ουμανισμού στη Δύση, τη στροφή στους αρχαίους. Συνέχεια αποτελούν στην Ευρώπη, όχι κι εκεί χωρίς εμπόδια, η επιστημονική επανάσταση (από τον 16ο αι.), ο διαφωτισμός (18ος αι.), η Γαλλική επανάσταση, ο εθνικισμός και άλλα κινήματα. Από όσους αφήνουν το Οθωμανικό κράτος κι έρχονται στην Ευρώπη, προέρχεται η πρωτοπορία που προετοιμάζει τον αγώνα της απελευθέρωσης. Το 1821 αρχίζει με την επίκληση του ονόματος Έλληνες και της ιστορίας τους. Είναι κι αυτή μια μεγάλη ρήξη με το παρελθόν, μια επανάσταση. Το εθνώνυμο Έλληνες, το χαμένο όνομα, γίνεται το σημείο αναφοράς. Μετά 1500 χρόνια.

Ο Γιάννης Γιαννόπουλος είναι πτυχιούχος και διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στο Istituto Universitario Orientale di Napoli στην τουρκολογία. Φιλοξενούμενος ερευνητής στο Ελληνικό Ινστιτούτο της Βενετίας. Δίδαξε στην Ιωνίδειο Πρότυπη Σχολή Πειραιά, στη Σχολή και τα Κέντρα Επιμόρφωσης καθηγητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας, στο Φροντιστήριο Ιστορικών Σπουδών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Συνεργάστηκε στην "Ιστορία του ελληνικού έθνους" (Εκδοτική Αθηνών) και στην "Ιστορία του νέου ελληνισμού" (Ελληνικά Γράμματα). Διετέλεσε μέλος των συντακτικών επιτροπών των περιοδικών Μνήμων και Εώα και Εσπερία. Επί έτη υπήρξε συνεργάτης στα εκπαιδευτικά προγράμματα της Βουλής των Ελλήνων. Έχει συγγράψει πολλές μελέτες νεότερης ιστορίας, θεωρίας και διδακτικής της ιστορίας, όπως: "Η διοικητική οργάνωσις της Στερεάς Ελλάδος κατά την τουρκοκρατία (1393-1821)" (διδακτορική διατριβή, Αθήνα, 1971), "Η Κρήτη κατά τον τέταρτο βενετο-τουρκικό πόλεμο (1570-1571)" (Αθήνα, 1978), "Δοκίμια θεωρίας και διδακτικής της ιστορίας" (Αθήνα, 1997, β΄ έκδοση: 2011), "Αλέξανδρος και Δημήτριος Υψηλάντης" (Αθήνα, 2010). Στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο διδάσκεται η θεματική ενότητα εισαγωγή στον βυζαντινό πολιτισμό που περιέχεται στον τόμο "Εισαγωγή στον ελληνικό πολιτισμό" (Πάτρα, 2000).






e-mail Facebook Twitter