Η Ελληνική διάρκεια, Β' (1953-1962), με 154 "εφήμερα" κείμενα του Ηλία Βενέζη, απευθύνεται όχι μόνον σε ειδικούς μελετητές αλλά και στο "ευρύτερο κοινό"· τα κείμενα του τόμου αξίζει να μελετηθούν ως δείκτες γενικότερων θεμάτων και προβληματισμών· ενταγμένα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και στο συλλογικό γίγνεσθαι αποκτούν το πλήρες νόημά τους.
Αναμφίβολα, στο κέντρο της σκέψης και του έργου του Βενέζη βρίσκεται η "ελληνικότητα". Τι όμως σημαίνει "ελληνικότητα"; Η παρατήρηση του Γιώργου Σεφέρη, στον διάλογό του με τον Κωνστ. Τσάτσο, το 1938, διατηρεί και σήμερα την ισχύ της: "Είναι μεγάλος λόγος να μιλάει κανείς για την "ελληνικότητα". Μεγάλος και ωραίος. Όταν θελήσουμε όμως να καθορίσουμε τι πράγμα είναι αυτή η "ελληνικότητα", θα ιδούμε πως είναι και δύσκολος και επικίνδυνος." Πράγματι, η "ελληνικότητα" είναι έννοια πρωτεϊκή και, την ίδια στιγμή, πολυπρόσωπη: έχουμε όχι μία αλλά πολλές "ελληνικότητες", με ουσιώδεις μεταξύ τους διαφορές. Ως αίτημα και ως πολιτισμικός προσανατολισμός, επαναδιατυπώνεται από τον Διαφωτισμό έως τις μέρες μας. Αν ο 19ος αιώνας είναι ο αιώνας της διαμόρφωσης εθνικών συνειδήσεων και της "κατασκευής" συμπαγών εθνικών ταυτοτήτων, ο Μεσοπόλεμος είναι η περίοδος αναρρίχησης στην εξουσία του ακραίου εθνικισμού (φασισμού, ναζισμού κ.ά.). Ο πολιτικός εθνικισμός της 4ης Αυγούστου εκφράζεται και με τον πολιτισμικό εθνικισμό που περικλείεται στον όρο "τρίτος ελληνικός πολιτισμός". Όμως, αυτή ακριβώς η "ελληνικότητα", που, κατά τις περιστάσεις, ντύνεται με χλαμύδα ή με φουστανέλα (ή με φράκο), βρίσκεται στους αντίποδες άλλων μορφών "ελληνικότητας" του Μεσοπολέμου. Οι κιτς εκδηλώσεις της στα στάδια και η αρχαιολατρία της δεν συμπορεύονται με τις Δελφικές Εορτές του Σικελιανού, ούτε με το "Μυθιστόρημα" του Σεφέρη· ο λαϊκισμός της δεν ταυτίζεται με την "ανακάλυψη" του Θεόφιλου. Αν δεν μείνουμε σε εξωτερικές, σε επιφανειακές, ομοιότητες και συγκλίσεις, θα διαπιστώσουμε ότι η ισότητα εθνικισμός = ελληνικότητα δεν είναι σωστή, διότι δεν ισχύει με αντεστραμμένους τους όρους: ελληνικότητα = εθνικισμός. Χωρίς την παραδοχή ότι οι διαφορετικές "ελληνικότητες" δεν είναι ποτέ αμιγείς αισθητικές αναζητήσεις, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, αποτελούν έκφραση διαφορετικών κοσμοθεωριών και πολιτικών ιδεολογιών, τότε, παρακάμπτοντας και τη συνακόλουθη διαφορετική ιδεολογική χρήση των εννοιών, οδηγούμαστε σε γενικεύσεις και σε παρερμηνείες - τότε ο λόγος περί "ελληνικότητας" γίνεται "επικίνδυνος".
Ηλίας Βενέζης (1904 - 1973). Ο Ηλίας Βενέζης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ηλία Μέλλου) γεννήθηκε στις Κυδωνιές (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας, γιος του Μιχαήλ Δ. Μέλλου και της Βασιλικής Γιαννακού Μπιμπέλα. Είχε έξι αδέρφια. Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο πατέρας του και μια αδερφή του αποκλείστηκαν στη Μικρά Ασία και η υπόλοιπη οικογένεια κατέφυγε στη Μυτιλήνη, όπου ο συγγραφέας γράφτηκε στο Γυμνάσιο. Το 1919 επέστρεψαν όλοι στο Αϊβαλί (είχε προηγηθεί η αποβίβαση των ελληνικών στρατευμάτων στη Μικρά Ασία), εκτός από την Άρτεμη, κόρη της οικογένειας, που πέθανε από επιδημία ισπανικής γρίππης στη Μυτιλήνη. Το 1922 ο Βενέζης, που μόλις είχε τελειώσει το γυμνάσιο στη γενέτειρά του, αιχμαλωτίστηκε από τους τούρκους και υπηρέτησε στα τάγματα εργασίας στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας για δεκατέσσερις μήνες. Αφέθηκε ελεύθερος το 1923 και επέστρεψε στη Λέσβο για να βρει την οικογένειά του. Εκεί εργάστηκε αρχικά στο Πλωμάρι ως υπάλληλος της Διευθύνσεως Κτημάτων εξ Ανταλλαγής του Υπουργείου Γεωργίας και στη συνέχεια ως υπάλληλος στις τράπεζες Εθνική και Ελλάδος. Μετά από μετάθεσή του στο υποκατάστημα της Τράπεζας Ελλάδος στην Αθήνα, εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα, όπου εργάστηκε ως το 1957. Το 1938 παντρεύτηκε την Σταυρίτσα Μολυβιάτη με καταγωγή από το Αϊβαλί, με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Άννα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής συνελήφθη από τα S.S. και κλείστηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Απελευθερώθηκε εικοσιτρείς μέρες αργότερα μετά από εκκλήσεις του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και άλλων προσωπικοτήτων της εποχής. Πέθανε στην Αθήνα μετά από πολύχρονη και επώδυνη ασθένεια. Γραμματέας και διευθύνων σύμβουλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου (1950-1952) και διοικητικός διευθυντής και πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του (1964-1967), ιδρυτικό μέλος της Ομάδας των Δώδεκα (1950), συνεργάτης του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1954-1966), πρόεδρος του κινηματογραφικού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1963-1966) και αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (1966-1970), ο Ηλίας Βενέζης εκλέχτηκε επίσης μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1957), θέση από την οποία ανέπτυξε έντονη πολιτιστική δραστηριότητα. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1921 με δημοσιεύσεις διηγημάτων στο περιοδικό της Κωνσταντινούπολης Ο Λόγος. Το 1927 βραβεύτηκε από το περιοδικό Νέα Εστία για το διήγημά του Ο θάνατος και αργότερα δημοσίευσε σε συνέχειες την πρώτη μορφή του εμπνευσμένου από την εμπειρία του στα τάγματα της Ανατολής έργου του Το νούμερο 31328, που εκδόθηκε το 1931. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Γαλήνη, Αιολική γη, Έξοδος και Ωκεανός, που κινούνται όλα, όπως και το πρώτο του στα πλαίσια του ντοκουμέντου, με σαφείς επιδράσεις από την ανθρωπιστική ιδεολογία του συγγραφέα. Ολοκλήρωσε επίσης διηγήματα, ιστορικές μελέτες, οδοιπορικά και το θεατρικό έργο Μπλοκ C, που πρωτοπαραστάθηκε το 1945 από το θίασο του Πέλου Κατσέλη. Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Το 1949 μετά από πρόσκληση του State Department περιόδευσε στις Η.Π.Α., όπου πραγματοποίησε διαλέξεις και συνεντεύξεις. Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας και τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών (1940 για τη Γαλήνη). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ηλία Βενέζη βλ. Αθανασόπουλος Βαγγέλης, «Χρονολόγιο Ηλία Βενέζη (1904-1973)», Διαβάζω 337, 8/6/1994, σ.38-44, Αργυρίου Αλεξ., «Βενέζης Ηλίας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984, Γιαλουράκης Μανώλης, «Βενέζης Ηλίας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 3. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Στεργιόπουλος Κώστας, «Ηλίας Βενέζης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Β΄, σ.334-376. Αθήνα, Σοκόλης, 1992.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
