Το μικροδιήγημα, ως είδος πεζογραφίας που χαρακτηρίζεται από τη συντομία, την πυκνότητα και την αφοπλιστική αμεσότητα, γνωρίζει αξιοσημείωτη ανάπτυξη στην ελληνική λογοτεχνία των τελευταίων ετών.
Αν ανατρέξουμε στις δεκαετίες ’50 και ’60, ξεχωρίζουν ασφαλώς οι Φαίδρος Μπαρλάς, Αλέξανδρος Σχινάς (με το “Ενώπιον Πολυβολητού, σύνθεση ετερόκλητων μικρών πεζών”) και Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς. Αλλά τι συνέβη την περίοδο της Μεταπολίτευσης; Γράφτηκε κάτι αξιόλογο κατά τις δεκαετίες ’80 και ’90; Από τη δε υπερπαραγωγή της περιόδου της Κρίσης, δηλαδή της τελευταίας δεκαπενταετίας, ποια κείμενα ξεχωρίζουν;
Αυτά ήταν τα ερωτήματα που ώθησαν τον “παιζογράφο” Π. Ένιγουεϊ να ερευνήσει όχι μόνο στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αλλά και σε δημόσιες βιβλιοθήκες, σε παλαιοβιβλιοπωλεία και στο metabook.gr για περιπτώσεις σπάνιων ή εξαντλημένων εκδόσεων, αναζητώντας συλλογές διηγημάτων που περιέχουν και κάποια κάτω των χιλίων λέξεων. Και ιδού το αποτέλεσμα: μια ανθολογία μικροδιηγημάτων εκατόν δεκαεννέα Ελλήνων και Ελληνίδων συγγραφέων της πεντηκονταετίας 1974-2024, τα οποία για πρώτη φορά παρουσιάζονται στο κοινό σε ενιαίο τόμο, χωρισμένα σε βασικές ενότητες ανάλογα με τη θεματική και τον τρόπο γραφής τους. Η ταξινόμηση έγινε σε εννέα κατηγορίες: μικροδιηγήματα της μνήμης, πολιτικό μικροδιήγημα, άτομο και καθημερινότητα, ερωτικό μικροδιήγημα, χιούμορ-ειρωνεία-σάτιρα, φαντασιακό μικροδιήγημα, αστυνομικό μικροδιήγημα, μεταμυθοπλασία, λοιπές κατηγορίες.
