Η νεωτερικότητα δεν είναι μια εποχή με αυστηρά χρονολογικά όρια, αλλά μάλλον ένα πλέγμα μεθοδολογικών παραδοχών και αξιολογικών δεσμεύσεων που δεν παράγουν κανένα καθολικά αποδεκτό ή υποχρεωτικό πλαίσιο για τον στοχασμό και την πράξη. Η θεμελιακή της προϋπόθεση είναι η ριζική αποδέσμευση της συνείδησης από την παραδοσιακή αυθεντία και το δικαίωμα κριτικής όλων των παραδεδομένων τρόπων του σκέπτεσθαι και ζην. Το παρόν βιβλίο είναι ένα πανόραμα των εννοιολογικών αναζητήσεων που οδήγησαν στην κρίσιμη αυτή καμπή του πολιτισμού με έμφαση κάθε φορά στο ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιό τους. Βασικοί άξονες της έρευνας αυτής είναι η επεξεργασία της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς από την νεώτερη σκέψη και η ανάδυση της σύγχρονης επιστημονικής νοοτροπίας μέσα από αυτήν την αντιπαράθεση. Ερμηνεύονται θεμελιακά κείμενα από την Αναγέννηση και μετά που έβαλαν τα θεμέλια του καταστατικά ανοικτού αυτού τρόπου του στοχάζεσθαι που είναι η νεωτερικότητα.
