Kαι τώρα μου λένε: «Eσύ παιδί μου, ήσουν επαναστάτης». Γιατί; Eπειδή λοξοδρόμησα; Επειδή πατούσα στη σιγουριά κι όμως απογειώθηκα; Μα οι επαναστάτες χτίζουν μόνον αφού γκρεμίσουν κι εγώ το θέλω εκεί το οικοδόμημα. Αναλλοίωτο κι ανέπαφο. Να το βλέπω από ψηλά, να υπολογίζω αποστάσεις. Γιατί ό,τι απογειώνεται θα ξαναπροσγειωθεί. Είναι νόμος της φύσης.
Γεγονότα καθημερινά κι ασήμαντα. Κι όμως μια άδικη σφαλιάρα χαράζει πιο έντονα από μια κήρυξη πολέμου. Γεγονότα μικρά και μεγάλα, που όλα βαραίνουν το ίδιο μέσα μας. Γεγονότα που άλλον τον στέλνουν ψηλά και άλλον χαμηλά. Άλλον δεξιά κι άλλον αριστερά. Κι είναι σωστό αυτό. Μοιρασμένο. Σαν χορογραφία.
Λ. ΝΤΕ Π.
