"Ο άνθρωπος εκτυπώνει απάνω στην ψυχή του τα διαπιστευτήρια του ατομικού του πολιτισμού. Αν το γενικεύσουμε, τότε όλοι μαζί συγκροτούμε και εκπέμπουμε προς κάθε κατεύθυνση την πολιτισμική μας περιουσία, και σε τούτο η ευθύνη μας είναι μεγαλύτερη, γιατί επιμεριζόμαστε την πατρίδα μας [...] Μας δόθηκε η χάρις να ανήκουμε σε όλον τον κόσμο και σε όλη την κλίμακα της ευαισθησίας, γιατί η ποίηση δεν είναι άλλο από αυτό. Κι αν ακόμα εμφανίζει στοιχεία εθνικής εντοπιότητας, δεν παύει να μετριέται κατά το ήθος και την ποιότητά της, από την οποία απορρέει η ουσιαστική της οικουμενικότητα. Η πατρίδα και το έθνος συνιστούν τα δομικά μας στοιχεία με τα οποία αποκτούμε ένα πρόσωπο και συγκεκριμένη υπόσταση, έτσι ώστε να έχουμε κάπου να πατάμε, για να μπορούμε, ανάλογα με το χρέος και το ταλέντο μας, να τα υπερβαίνουμε σε πανανθρώπινη κλίμακα".
Ο ανθρώπινος λόγος του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, συνυφασμένος με την ποιητική του συναισθησία, που διεκτείνει τον στοχασμό και την αγωνία του για την ελληνική και σε προέκταση για την παγκόσμια πατρίδα, αναδεικνύει τη γλώσσα ως όργανο βαθύτερης ύπαρξης και πνευματικής αντιστάθμισης. Τα δοκίμια του παρόντος βιβλίου αποτελούν μια σεισμογραφική καταγραφή που καλύπτει με όρους καλλιτεχνικής ευαισθησίας ορισμένους τομείς του πνεύματος και της τέχνης. Η ουσιώδης αξία τους είναι ότι προσδιορίζουν αφενός το στίγμα ενός συγγραφέα που φωτίζει την προσωπική του διάσταση με ποιητικά διατυπωμένο δοκιμιακό λόγο και αφετέρου προσφέρουν έναν κώδικα ερμηνείας και αντίληψης της ζωής. Σταθερός γνώμονας του βιβλίου είναι η ανταπόκριση και η αναφορά σε καταστάσεις των οποίων ο κραδασμός αποτυπώνεται σε διαλέξεις, αυτοσχολιασμούς, εξομολογήσεις και αναλυτικές συνεντεύξεις.
Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης γεννήθηκε στην Άχνα (1940) και μεγάλωσε στην Αμμόχωστο. Σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παρακολούθησε μαθήματα Θεάτρου στην Αθήνα. Εργάστηκε στην αρχή ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και για τριάντα χρόνια στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Ειδικεύτηκε σε θέματα Ραδιοφωνίας στο Μόναχο και υπήρξε Διευθυντής Ραδιοφωνίας στο ΡΙΚ. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: "Πρώτη πηγή" (1961), "Η άγνοια του νερού", με πρόλογο Τ. Κ. Παπατσώνη (1967), "Αχαιών ακτή" (1977), "Αμμόχωστος βασιλεύουσα" (1982) -οι τρεις τελευταίες συλλογές τιμήθηκαν με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου -, "Θόλος" (1989, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), "Μεθιστορία" (1995, Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Ελλάδας), "Δοκίμιν" (2000), "Αχαιών ακτή" (2003), "Αιγιαλούσης επίσκεψις" (2003), "Κυδώνιον μήλον" (2006), "Ίμερος" (2012). Το 1997 κυκλοφόρησε (μετάφραση και εισαγωγή του ιδίου) το βιβλίο "Ρωμανού του Μελωδού: Τρεις ύμνοι" (Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας). Το 2009 κυκλοφόρησαν δύο τόμοι με δοκίμια, άρθρα και συνεντεύξεις του από τις εκδόσεις Άγρα, με τίτλο "Ολισθηρός ιστός". Το 1998 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη, στην Αίγυπτο, και το 2003 με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου του.
