Αυτό που δεν μπορώ να υποφέρω στο σχολείο είναι πως ό,τι κι αν σου συμβαίνει στην πραγματική ζωή, εξακολουθείς να έχεις την υποχρέωση να παίρνεις καλούς βαθμούς. Κανείς δε δίνει δεκάρα, αν ολόκληρη η σχολική σου χρονιά ήταν μια σαπουνόπερα διαρκείας. Ούτε οι καθηγητές σου, ούτε οι γονείς σου. Κανείς. Μπορεί να μείνεις κουλή, κουτσή, κι αυτοί να σου λένε: "Γιατί δεν έγραψες καλά στην ιστορία;" Γι' αυτό κι ήρθα σήμερα στη βιβλιοθήκη. Για να γκαζώσω και να τους κλείσω το στόμα.
Μα ξαφνικά θυμάμαι τα λόγια της Σάρι: "Όταν έγινε αυτό, σκέφτηκα πως αποκλείεται να 'κανε τέτοιο πράγμα η Τζες. Ήσουν η μόνη που εμπιστευόμουν. Όμως μετά είπα, ποιος άλλος το ήξερε για να πει σε όλους ότι τα έχω με τον Ντέιβιντ Κόουλ; Δεν μπορούσα βέβαια να καταλάβω το λόγο. Μα τώρα ξέρω. Γιατί ζηλεύεις. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν έχει πια καμιά σημασία, γιατί, όσον αφορά εμένα, δεν υπάρχεις πια..."
Η Μαρία Φρέντερικς γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Μαθήτεψε σε ένα σχολείο ακριβώς σαν το Έλντριτζ του μυθιστορήματός της, παρόλο που το δικό της ονομαζόταν Κέντρο Μαθήσεως Καλχούν. Το σχολείο εκείνο στην ουσία δεν είχε τοίχους, ωστόσο έμενε σαν από θαύμα όρθιο. Αργότερα γράφηκε στο κολέγιο Βάσαρς, το οποίο είχε πραγματικούς τοίχους.
Οι περισσότερες δουλειές που έκανε στη ζωή της σχετίζονταν με το βιβλίο. Έγραψε δηλαδή κριτική βιβλίων για διάφορα έντυπα, δούλεψε ως υπάλληλος βιβλιοπωλείου και βιβλιοθηκάριος (ακόμη και τώρα της αρέσει να στοιβάζει βιβλία στα ράφια). "Αλλά το γράψιμο των βιβλίων είναι σίγουρα η καλύτερη απ' όλες τις δουλειές", υποστηρίζει. Εξακολουθεί να ζει στη Νέα Υόρκη, όμως τώρα είναι πια παντρεμένη, έχει έναν σύζυγο και βέβαια πολλά πολλά βιβλία στη βιβλιοθήκη του σπιτιού της.
