Ο πατέρας, δίκαιος και ταυτόχρονα ανελέητος και σκληρός, τόσο σκληρός όσο και το τοπίο στο οποίο ζει, γίνεται ο ίδιος κριτής και δικαστής απονέμοντας δικαιοσύνη και καταδικάζοντας σε θάνατο τον άσωτο γιο του όταν εκείνος παραβαίνει τόσο τους ανθρώπινους όσο και τους θεϊκούς νόμους· ύστερα, μόνος στην ερημιά, ατενίζοντας το φουρτουνιασμένο πέλαγος, με μοναδική συντροφιά τις τύψεις και τον πόνο, προσπαθεί να εξιλεωθεί, να πληρώσει το τίμημα των πράξεών του. Στο δεύτερο διήγημα ο τυφλός οργανοπαίκτης ανοίγει την καρδιά του στο νεαρό ονειροπόλο και του αφηγείται τη ζωή και τις περιπέτειές του. Κι εκείνος, σαν τον πατέρα τιμωρό, πληρώνει το τίμημα των πράξεών του, πληρώνει τις νεανικές απερισκεψίες και τα πάθη του έρωτα· μέχρι το τέλος της ζωής του ζει μ' ένα απραγματοποίητο όνειρο, με το όνειρο της επιστροφής στη Βενετία, με την ελπίδα να ξαναβρεί τα πλούτη του και τη ζωή που στερήθηκε για τόσα πολλά χρόνια. Για κάποιους υπάρχει ακόμα κάποια ελπίδα, για κάποιους άλλους όμως είναι πολύ αργά...
