Το παιδί, το λευκό και το ποίμνιο είναι λέξεις που περιγράφουν την αθωότητα. Όχι μόνο εκείνη της παιδικής ψυχής αλλά του χαμένου και μαζί περιπόθητου παράδεισου κάθε ψυχής που παρέμεινε παιδική. Την αθωότητα ως στάση ζωής και ως κατάκτηση.
Ως κατάκτηση μέσα από μια καθημερινότητα που αφαιρεί και αποβάλλει το περιττό και το περίπλοκο, όχι χωρίς πόνο. Και ως στάση ζωής που σχετικά με την αθωότητα έρχεται όχι συνειδητά αλλά σχεδόν απροειδοποίητα.
Υπηρετώντας τις μυστικές εντολές της γλώσσας, ο ποιητής μιλά για τα πράγματα που, ενώ με την πρώτη ματιά μοιάζουν ανύπαρκτα, ωστόσο είναι απόλυτα αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπινου όντος, είναι απόδειξη της ύπαρξής του και "μέσα πλούτος".
Ο Χρήστος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και Παιδαγωγικά στη Μαράσλειο Ακαδημία. Εργάστηκε ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση την περίοδο 1983-1997. Από το 1997 υπηρετεί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πρώτη του ποιητική δημοσίευση το 1983 (περιοδικό Ερουρέμ, αρ. 2). Το 1984 κυκλοφόρησε το πρώτο του ποιητικό βιβλίο "Λόγια παραμονής που έγραφα (στην Αλίκη)" (ποίηση, Δόμος 1984). Και ακολούθησαν: "Η απόλυτη σιωπή όταν το χιόνι δολοφονούσε τον κήπο" (ποίηση, Δόμος 1989), "Ιστορίες της σιγανής βροχής" (ποιητικοί μύθοι, Καστανιώτης 1996), "Η σιωπηρή αναχώρηση των εσπερινών μουσικών" (ποίηση, Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών 2001), "Αργία" (ποίηση, Πλανόδιον 2010).
