Το βιβλίο του P.K. Feyerabend "Ενάντια στη μέθοδο" είναι το δεύτερο μιας σειράς που, όπως γράψαμε ήδη στο αντίστοιχο σημείωμα της "Δομής των επιστημονικών επαναστάσεων" του T.S. Kuhn, "αποτελεί απόπειρα εισαγωγής στις σύγχρονες απόψεις για τη μέθοδο και την εξέλιξη των επιστημών".
Ηγετική μορφή (μαζί με τους Kuhn, Hanson, Toulmin) του νέου επιστημολογικού ρεύματος της δεκαετίας του ΄60, ο Feyerabend ακολούθησε μια πιο αργή αλλά πολύ πιο ακραία ριζοσπαστικοποίηση. Το "Ενάντια στη μέθοδο", ένα προκλητικό πολεμικό κείμενο, ανανέωσε τον προβληματισμό γύρω από την εξέλιξη της επιστήμης και την επιστημονική πρακτική και θεωρήθηκε από πολλούς τόσο σημαντικό για τη δεκαετία του ΄70 όσο το βιβλίο του Kuhn για την προηγούμενη. Ο επιστημολογικός του αναρχισμός είναι ένα βήμα, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, προς την απελευθέρωση της διαδικασίας της γνώσης από τους μεθοδολογικούς περιορισμούς. Αντίθετος σε κάθε προσπάθεια αναστύλωσης του ορθολογισμού επιτίθεται στο "μεταμφιεσμένο δογματισμό" του Ποπεριανού "κριτικού ορθολογισμού" αλλά και στην προσπάθεια του Lakatos να δημιουργήσει μια μεθοδολογία που να αποδίδει στον επιστήμονα την ελευθερία του χωρίς όμως να καταστρέφει την "έννομη τάξη" στην επιστήμη.
Ο στόχος της επιλογής του συγκεκριμένου βιβλίου είναι λοιπόν φανερός και σύμφωνος με το στόχο που θέσαμε με την έναρξη της σειράς: τη δημιουργία ενός κλίματος προβληματισμού γύρω από την επιστημονική γνώση.
