Έξι χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο "Υπό το άστρον του φθινοπώρου" και ο Κνουτ Πέντερσον (το πραγματικό όνομα του Κνουτ Χάμσουν) επιστρέφει στο κτήμα του Λοχαγού Φάλκενμπεργκ και συναντά τους παλιούς συντρόφους του και τους πρωταγωνιστές του προηγούμενου μυθιστορήματος. Ανάμεσά τους και την κυρία Φάλκνενμπεργκ, με την οποία είναι ερωτευμένος. Εκεί, ο χαμσουνικός "αλήτης", ένας πληθωρικός και ανέμελος τύπος, σύμβολο νεορομαντικής φυγής, που αναζητά τις χαρές της απλής ζωής και της φύσης περιπλανώμενος στα νορβηγικά δάση και καταπιανόμενος με διάφορες δουλειές, έρχεται αντιμέτωπος με μια γενικότερη παρακμή, όπως αυτή αποτυπώνεται στην εικόνα εγκατάλειψης του κτήματος του Λοχαγού και στα παράτολμα ερωτικά ήθη των ενοίκων του. Το μυθιστόρημα αυτό, που μαζί με το "Υπό το άστρον του φθινοπώρου" και τη "Στερνή χαρά" αποτελούν τη λεγόμενη Τριλογία του "Αλήτη", σηματοδοτεί και τη στροφή του συγγραφέα προς μια κοινωνικότερη διάθεση που εκφράζεται μέσα από την απόρριψη της τότε κοινωνίας και το αίτημα για επιστροφή στη φύση και τις πατροπαράδοτες αξίες.
Κνουτ Χάμσουν ψευδώνυμο του Κνουτ Πέντερσον (Knut Pederson). Γεννήθηκε στο Γκάρμοστραετ που βρίσκεται κοντά στο Λομ το 1859 και πέθανε στο Νέρχελμ, κοντά στο Γκρίμσταντ το 1952. Νορβηγός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας (1920). Υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία της νεορομαντικής εξέγερσης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα και πέτυχε με το έργο του να ανακόψει την τάση προς τον έντονο νατουραλισμό στο μυθιστόρημα, όπου και διακρίθηκε. Γόνος αγροτικής οικογένειας έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια σ' ένα ψαροχώρι στο Χάμαρεϊ του Νόρλαντ, υπό την τυραννική επίβλεψη του θείου του. Σε ηλικία 15 ετών άρχισε τη μεγάλη περιπλάνησή του διασχίζοντας τη Νορβηγία και ασκώντας διάφορα επαγγέλματα. Με τον ίδιο τρόπο περιπλανήθηκαν δύο φορές στις ΗΠΑ (Β. Ντακότα, 1882, Σικάγο, 1886). Τα χρόνια αυτά ουσιαστικά φυτοζωούσε, ενώ παράλληλα διάβαζε πολύ. Το 1888 επέστρεψε στην Ευρώπη και εγκαταστάθηκε στην Κοπεγχάγη, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος και ιδιωτικός δάσκαλος. Με το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του "Η πείνα" (1890), πάνω στη στέρηση, την αποξένωση αλλά και τις εσωτερικές ψυχικές παρορμήσεις, έγινε ευρύτερα γνωστός, και την ίδια επιτυχία γνώρισαν όλα τα επόμενα μυθιστορήματά του. Μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ, το 1920, κλείστηκε στον εαυτό του, προσπαθώντας να αφοσιωθεί στη συγγραφή. Ωστόσο, το όνομά του αμαυρώθηκε, τη δεκαετία του '30, καθώς υπό την επίδραση της συμπάθειας που έτρεφε προς τον Νίτσε και τους Γερμανούς και του έντονου αντισημιτισμού του, εξέφρασε ανοιχτά την υποστήριξή του προς τον Χίτλερ -παρόλο που ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι τα αισθήματά του ήταν περισσότερο αντιβρετανικά και λιγότερο φιλοχιτλερικά-, τάχθηκε υπέρ του εθνικοσοσιαλισμού και απομονώθηκε από τους συμπατριώτες του. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο παραπέμφθηκε σε δίκη, εγκλείστηκε σε ψυχιατρείο, αντί να φυλακιστεί, και τα περιουσιακά του στοιχεία κατασχέθηκαν. Πέθανε πάμπτωχος το 1952. Μετά το θάνατό του, η μνήμη του Χάμσουν αποκαταστάθηκε και σήμερα συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους σύγχρονους συγγραφείς.
