Για μια ακόμα φορά, όπως τόσες άλλες στη ζωή του, ο Φελίσιτο θυμήθηκε τα λόγια του πατέρα του προτού πεθάνει: "Ποτέ μην αφήσεις κανέναν να σε πατήσει, γιόκα μου. Αυτή η συμβουλή είναι η μοναδική κληρονομιά που θα λάβεις".
Τον είχε ακούσει, ποτέ δεν είχε αφήσει να τον πατήσουν.
Και με μισό αιώνα και κάτι στις πλάτες του ήταν πια μεγάλος για να αλλάξει συνήθειες.
Το βιβλίο "Ενας διακριτικός ήρωας" διηγείται την παράλληλη ιστορία δύο χαρακτήρων: του μετρημένου και αξιαγάπητου Φελίσιτο Γιανακέ, ενός μικροεπιχειρηματία της Πιούρα, που πέφτει θύμα εκβιασμού· και του Ισμαέλ Καρέρα, ενός επιτυχημένου επιχειρηματία, ιδιοκτήτη μιας ασφαλιστικής εταιρείας στη Λίμα, ο οποίος καταστρώνει μια αναπάντεχη εκδίκηση σε βάρος
των δύο αργόσχολων γιων του που επιθύμησαν το θάνατό του.
Και οι δύο χαρακτήρες είναι με τον τρόπο τους διακριτικοί επαναστάτες, που προσπαθούν να αναλάβουν τα ηνία του πεπρωμένου τους, αφού τόσο ο Ισμαέλ όσο και ο Φελίσιτο αγωνίζονται ενάντια στην πορεία των γεγονότων. Ενώ ο Ισμαέλ αψηφά όλες τις συμβάσεις της κοινωνικής τάξης του, ο Φελίσιτο αρπάζεται από κάποια λίγα αξιώματα για να αντιμετωπίσει τον εκβιασμό.
Δεν είναι άτεγκτοι, όμως στέκονται πάνω από τις μικροπρέπειες του περιβάλλοντός τους για να ζήσουν σύμφωνα με τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους. Σε αυτές τις σελίδες εμφανίζονται παλιοί γνώριμοι από τον κόσμο του Βάργκας Λιόσα: ο λοχίας Λιτούμα και οι ανίκητοι, ο δον Ριγοβέρτο, η δόνια Λουκρέσια και ο Φοντσίτο, που τώρα κινούνται όλοι σε ένα πολύ εύπορο Περού.
Ο Χόρχε Μάριο Πέδρο Βάργκας Λιόσα (ή Γιόσα, σύμφωνα με την ισπανική προφορά) γεννήθηκε το 1936 στην Arequipa του Περού και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Βολιβία, όπου ο πατέρας του ήταν πρόξενος. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1959 με τη συλλογή διηγημάτων "Οι αρχηγοί", αλλά έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο με το πρώτο του μυθιστόρημα "Η πόλη και τα σκυλιά" (1963), που μεταφράστηκε σε δώδεκα γλώσσες και εξακολουθεί να θεωρείται σημείο αναφοράς στη λατινοαμερικανική λογοτεχνία. Ακολούθησαν "Το πράσινο σπίτι" (1966), "Κουβέντα στον καθεδρικό ναό" (1969) και "Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες" (1973), που τον καθιέρωσαν ως τον σκληρότερο επικριτή των δικτατορικών καθεστώτων, του θρησκευτικού φανατισμού και της στρατιωτικής ηθικής. Ο Γιόσα συνέδεσε το όνομα και την τέχνη του με τις τύχες της Λατινικής Αμερικής, αλλά και με την παγκόσμια λογοτεχνία: μεταξύ άλλων, έγραψε κριτικά δοκίμια για τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, τον Φλωμπέρ, τον Σαρτρ, τον Καμύ, κ.ά., θεατρικά έργα, μυθιστορήματα και πολιτικά κείμενα. Το 1990 ήταν υποψήφιος πρόεδρος του Περού, με αντίπαλο τον συντηρητικό Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, αλλά ηττήθηκε. Μετά την ήττα του εγκατέλειψε το Περού και εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, όπου το 1993 απέκτησε την ισπανική υπηκοότητα. Ταυτόχρονα σχεδόν, εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο "Το ψάρι στο νερό" (1993). Ο Μάριο Βάργκας Γιόσα έχει τιμηθεί με τα σημαντικότερα βραβεία της ισπανόφωνης λογοτεχνίας, όπως είναι τα βραβεία Planeta και Cervantes. Παραμένοντας εξαιρετικά ενεργός, λογοτεχνικά, είναι σήμερα μέλος της Ισπανικής Ακαδημίας, επίτιμος διδάκτορας πανεπιστημίων όπως το Yale, το Harvard, η Οξφόρδη, η Σορβόνη, το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, κ.ά., και Ιππότης του Τάγματος της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας. Τον Οκτώβριο του 2010 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας "για τη χαρτογράφηση των δομών της εξουσίας και τις διεισδυτικές εικόνες της αντίστασης του ατόμου, της εξέγερσης και της ήττας του", σύμφωνα με το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας.
