Από τα μυθιστορήματα του Νίκου Καζαντζάκη τέσσερα είναι τα καλύτερά του: ο "Χριστός ξανασταυρώνεται" είναι το αρτιότερο από την άποψη της σφιχτοδεμένης πλοκής· με το ίδιο κριτήριο ο "Τελευταίος πειρασμός" κατατάσσεται δεύτερο· τα "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" και "Ο Καπετάν Μιχάλης" έπονται, εξαιτίας της επεισοδιακής πλοκής τους. Και τα τέσσερα διαθέτουν μια σαγήνη που παρασύρει τον αναγνώστη να βυθιστεί σε ένα μαγικό κόσμο. Και τα τέσσερα αποτελούν κορυφές της αφηγηματικής τέχνης στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. [...]
Ο Σ. Ν. Φιλιππίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 1966 πήρε πτυχίο από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε σε δημόσια λύκεια και στη Σχολή Μωραΐτη. Το 1984 έλαβε διδακτορικό δίπλωμα στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Irvine. Η διατριβή του, που εκπονήθηκε με επόπτη τον Πέτρο Κολακλίδη, είχε ως θέμα τη σκηνή του τάπητος στον "Αγαμέμνονα" του Αισχύλου και αποτελεί ανάλυση αρχαίου ελληνικού κειμένου με βάση τις σημειωτικές θεωρίες. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας που λειτουργεί στο Irvine. Το 1985 προσελήφθη και έκτοτε διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, αρχικά στον Τομέα Κλασικής Φιλολογίας και από το 1990 στον Τομέα Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας.
Οι δημοσιεύσεις του περιλαμβάνουν άρθρα για τη χειραγώγηση του ιστορικού υλικού στην αφήγηση του Τίτου Λιβίου, για την ιδεολογική βάση που προκαλεί μια τυποποίηση στην αρχαία κριτική, και ειδικότερα, στις αρχαίες θεωρίες για τον ρυθμικό πεζό λόγο, για τις βασικές αρχές της σημειωτικής ανάλυσης των λογοτεχνικών κειμένων, για τις θεωρίες του Jakobson σχετικά με το ποιητικό κείμενο, για τα κυπριακά τσιαττίσματα, για ερμηνευτικά προβλήματα ποιημάτων, για τις αφηγηματικές θεωρίες του Greimas και του Μπαχτίν, κ.ά.
