Με το δίλημμα: - Πρόταξη στην ικανοποίηση των πιστωτών ή στη διάσωση της επιχείρησης; - Έμφαση στην πρόληψη της πτώχευσης ή στην ανατροπή των αποτελεσμάτων της;, ο συγγραφέας αναπτύσσει τις δύο προπτωχευτικές διαδικασίες αυτή της εξυγίανσης, που εισήγαγε ο Ν 4013/2011 τροποποιώντας τα άρθρα 99-106 του Ν 3588/2007 και αυτή της διαδικασία συνδιαλλαγής, που ίσχυε με το Ν 3588/2007 και η οποία ισχύει μεταβατικά για τις -πολλές- εκκρεμότητες που έχει αφήσει η εφαρμογή της, και η διαδικασία εξυγίανσης που την έχει αντικαταστήσει.
Τα κύρια χαρακτηριστικά των δύο διαδικασιών, η νομική τους φύση, ο τρόπος που εξελίσσονται, καθώς και οι ομοιότητες και διαφορές τους, επιχειρείται να αναδειχθούν μέσα από τη διαχρονική παρακολούθηση της εξέλιξης του ελληνικού δικαίου εξυγίανσης αλλά και από τη συγκριτική παράθεση των σημαντικότερων παρόμοιων διαδικασιών που ισχύουν σε άλλα δίκαια (Γαλλίας, Αμερικής Αγγλίας και Γερμανίας).
Κυρίως δε, λόγω των νεότερων εξελίξεων στο πτωχευτικό δίκαιο δίνεται έμφαση στις νέες διατάξεις περί της εξυγίανσης των επιχειρήσεων (προϋποθέσεις υπαγωγής, άνοιγμα διαδικασίας, συμφωνία πιστωτών, επικύρωση συμφωνίας πιστωτών).
Το έργο συμπληρώνεται με παράρτημα της νομοθεσίας τόσο σε προϊσχύσασες διατάξεις του Ν 3588/20007 (άρθρα 99-106) όσο και στις ισχύουσες, όπως τροποποιήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από τον πρόσφατο Ν 4011/2011.
