Καθώς συμπληρώθηκαν είκοσι κιόλας χρόνια από την αδόκητη, πικρή θανή του Μ. Καραγάτση, η "Ευθύνη" αισθάνθηκε ως χρέος της να του προσφέρει ένα της "Τετράδιο".
Η τιμητική αυτή πράξη του ανήκει δικαιωματικά. Πρώτο, γιατί ο Καραγάτσης υπήρξε ένα από τα εκθαμβωτικά ισχυρότερα ταλέντα της Γενιάς του Τριάντα. Δεύτερο, γιατί η υγιής και λεβέντικη εθνική του συνείδηση τον κράτησε όρθιο, ψηλά, σ' όλες τις κρίσιμες στιγμές του σύντομου βίου του. Τρίτο, γιατί μέσα στην συμφωνία της Γενιάς του, ο Καραγάτσης κρατεί κι αναπέμπει έναν ξεχωριστό, εντελώς δικό του τόνο, γεγονός που καταδείχνει την ισχυρή του προσωπικότητα. Και τέλος, επειδή είναι ο μόνος νεκρός της νεοελληνικής λογοτεχνίας που αιστανθήκαμε το έργο του, μετά τον θάνατό του, να παραδίνεται συνειδητά στο καθαρτήριο του χρόνου.
Τώρα, είκοσι χρόνια μετά την δοκιμασία -είκοσι χρόνια σιγής για κείνη την αντρική και πλούσια φωνή-, έχουμε καθήκον να φέρουμε πάλι στο φως τον Καραγάτση και το έργο του. Να τα μελετήσουμε, να τα ελέγξουμε, να τα χαρούμε, να δοκιμάσουμε την αντοχή τους και να προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε ένα λόγο που αν δεν μπορεί να είναι ακόμη ετυμηγορία, ωστόσο μπορεί να είναι κρίση αυστηρή και δίκαιη, απροκατάληπτη και στερεή για την ηφαιστειώδη εκείνη μορφή που καρτερεί την δικαίωσή της.
Προβαίνουμε, λοιπόν, σ' αυτή την πράξη ως άνθρωποι, που αρκετοί, τον γνωρίσαμε και τον τιμήσαμε, και τον αγαπήσαμε, και τον θαυμάσαμε. Τον προσεγγίζουμε, με το φως της αγάπης και με τον πόνο της μνήμης.
Η "Ευθύνη"
