Γιατί ένας φοιτητής της Νομικής, που βρήκε κάποτε καταφύγιο σε ένα γέροντα Ρουμάνο, σ’ ένα ανήλιο κελί του Αγίου Όρους, και σήμερα αλητεύει άπατρις ανάμεσα στα σκουπίδια της πόλης, γράφει ποίηση;
Με κεντρική παρουσία τον Ποιητή του παντός, απροσάρμοστος σε βυζαντινοπρεπή σχήματα, αρνούμενος να υπηρετήσει μια κατεστημένη θρησκευτικότητα, δρασκελίζοντας τον πειρασμό του διδακτισμού, ενώ παραμένει ανυπάκουος και ανυπότακτος σε ρεύματα σημερινά;
Τι θέλει να εκφράσει ο μοναχός-αμόναχος Νικόδημος όταν μας ξαφνιάζει με τα ποιήματά του; Αυτοθεραπεύεται από τους εφιάλτες του χρόνου ή μήπως εικονογραφεί την απόδραση στο όνειρο, την έξοδο σε μια τρέλα, όπου παρασύρεται και μας παρασύρει, για να αντικρίσουμε μια άλλη θέα των πραγμάτων και να αφεθούμε σε μια εκστατική προσμονή της ποθούμενης λύτρωσης, μέσα από έναν αστραφτερό και αιρετικό λόγο που σημαίνει το μεταίχμιο μεταξύ ζόφου και φωτός;
Ο μοναχός Νικόδημος γεννήθηκε ιο 1951 στην Αθήνα. Τελείωσε το Η' Γυμνάσιο Αθηνών. Μέχρι το 1972 παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή Αθηνών. Διέκοψε τις σπουδές του και έφυγε
για το Άγιο Όρος, όπου μόνασε από το 1972 έως το 1990. Τα έτη 1978-1982 διετέλεσε Γραμματέας στην Ιερά Κοινότητα. Ασχολείται με τη ζωγραφική και τη δημιουργική αγιογραφία.
Το 1985 εξέθεσε έργα του στην Αθήνα. Το 1982 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Πέντε Εγκώμια στη Μοναξιά". Στη συνέχεια κυκλοφόρησαν: το 1983 "Ποιήματα", το 1986 "Ανατολή μιας νέας εποχής", το 1988 "Το Χρώμα των αιώνων", το 1989 "Ερωτικός Ασσύριος", το 1991 "Άπαντα της στιγμής", το 1998 "Τα Ιερά κείμενα ενός μοναχού", το 2000 "Επειδή εγώ" και το 2008 "Αναδάσωση μνήμης".
Σήμερα ζει στην Αθήνα, όπου εξακολουθεί να γράφει και να ζωγραφίζει.
Μη Διαθέσιμο
