[...] Αυτές οι ομιλίες του αλησμόνητου Γέροντός μας Διονυσίου, δεν είναι γραμμένες επάνω στον τύπο των γνωστών ομιλιών των ιεροκηρύκων της τελευταίας εξηκονταετίας, με τα συνήθη γνωρίσματα της καθηκοντολογίας, της κοινωνιολογίας, της τυπικής ευσέβειας, της ρητορείας ή της λογοτεχνίας. Οι ομιλίες αυτές, όπως γράφει και ο ίδιος σε παρόμοιο τόμο ομιλιών, είναι μόνον "κεφαλαιώδεις εισαγωγαί πίστεως", κατά την ρήση του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων. Σκοπός του ιερού συγγραφέως είναι να γίνη αντιληπτός ο λόγος του Ευαγγελίου, να φθάση ο αναγνώστης σε κατανόηση του περιεχομένου του, ώστε να οδηγηθή παιδαγωγικά στην οδό της σωτηρίας.
Τα κύρια γνωρίσματα των γραπτών κειμένων του μακαριστού Αρχιερέως Διονυσίου, τα οποία ανεγνώσθησαν και ακούστηκαν από ραδιοφώνου, και τα οποία συναπετέλεσαν τον παρόντα τόμο είναι τα ακόλουθα. Το πρώτο είναι η Χριστοκεντρικότης, ότι δηλαδή ο Χριστός είναι η αρχή και το τέλος για τους Χριστιανούς, ότι αυτός είναι ο Διδάσκαλος, ο Σωτήρ και ο Λυτρωτής, αυτός είναι το φώς, η αλήθεια και η ζωή των Χριστιανών. Το δεύτερο είναι η Εκκλησία, η οποία ως κιβωτός της σωτηρίας, παραλαμβάνει, φροντίζει και διασώζει τους πιστούς διά της χάριτος και της δωρεάς των ιερών μυστηρίων αυτής, τα οποία συνέστησεν ο Κύριος. Το πρωτοχριστιανικό κήρυγμα και μήνυμα, ότι "εκτός της Εκκλησίας σωτηρία δεν υπάρχει", και που ενεκρίθη από όλη την μετέπειτα συνοδική και πατερική παράδοση, είναι διάχυτο στη θεολογική, ποιμαντική και εκκλησιολογική συγγραφή και στα κείμενα "Επί πτερύγων ανέμων" του μακαριστού Κοζάνης Διονυσίου. Η όλη συγγραφική δομή του άλλωστε στηρίζεται στη διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας, προσηρμοσμένη στη σημερινή πραγματικότητα, και διά της οποίας καθορίζεται ότι η ύπαρξη και ο προορισμός της ανθρωπίνης υπάρξεως είναι η εν Χριστώ Ιησού σωτηρία.
(από τον πρόλογο του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου)
Ο κατά κόσμον Νικόλαος Ψαριανός γεννήθηκε στον Πιτροφό της Άνδρου το 1912. Ήταν το πρώτο από τα οκτώ παιδιά του ιερέα Λεωνίδα Ψαριανού και της Πρεσβυτέρας Μαριγώς. Από πολύ νέος, είχε επιδείξει εκτός από τα άλλα του προσόντα και καλλιτεχνική προδιάθεση, γιατί ό,τι έφτιαχνε με τα χέρια του ξεχώριζε ιδιαίτερα. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στον Πιτροφό και πήγε γυμνάσιο στη χώρα της Άνδρου, περπατώντας καθημερινά επί 3 ώρες μαζί με άλλους συμμαθητές του.
Το 1927 οι θείοι του αρχιμουσικοί Νίκος και Κώστας Λάβδας, τον συμπεριέλαβαν στη Μαντολινάτα Αθηνών πού οι ίδιοι είχαν ιδρύσει στη Πλάκα και σπούδασε εκεί μουσική επί δύο χρόνια. Ο πατέρας του όμως είχε ανάγκη από τη βοήθειά του και τον κάλεσε στο χωριό όπου επί δύο χρόνια ασχολήθηκε με αγροτικές δουλειές, ενώ παράλληλα έψελνε στην εκκλησία του Άγιου Παντελεήμονα. Όπως ο ίδιος έλεγε: "Ξεκίνησα να γίνω δάσκαλος και παπάς στο χωριό μου, κατ' επιθυμία του πατέρα μου σπούδασα μουσική, κινδύνευσα να γίνω πλοίαρχος και τελικά ακολούθησα την έμφυτη κλίση μου και έγινα Κληρικός".
Το 1934 μετά την απόλυσή του από το ναυτικό όπου υπηρέτησε, χειροτονήθηκε με την ευχή του πατέρα του Διάκος εις τον Πόρο, στη συνέχεια Ιερέας και κατόπιν πήρε το οφίτσιο του Αρχιμανδρίτη. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1942. Το 1952 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ρωγών και το 1957 εξελέγη Μητροπολίτης Σερβίας και Κοζάνης. Από αυτή τη θέση διακονούσε την εκκλησία μέχρι το θάνατό του το 1997, ενώ παράλληλα δημιούργησε πλούσιο συγγραφικό έργο, έμμετρο και πεζό.
Ενδιάμεσα υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος στην Ιερά Μητρόπολη Τριπόλεως και κατόπιν στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου αναδείχθηκαν τα σπάνια διοικητικά, ιερατικά και λειτουργικά του προσόντα. Ο Διονύσιος έγραφε με την ίδια σχεδόν άνεση, σονέτο, τροπάριο, μουσική, ποίηση, κήρυγμα, διήγημα, μελέτη και δοκίμιο. Οι κριτικοί είχαν διακρίνει από τότε το γνήσιο ταλέντο του και την επίμονη φροντίδα του για την επιμελημένη φράση και τη λογοτεχνική έκφραση.
