Οι αφορισμοί διατρέχουν τον κίνδυνο να εκληφθούν ως απλές λεκτικές εξισώσεις. Μας βάζουν στον πειρασμό να τους θεωρήσουμε έργο της τύχης ή έργο συνδυαστικής δεξιοτεχνίας. Αυτό όμως δεν ισχύει στην περίπτωση του Νοβάλις, του Λαροσφουκώ ή του Αντόνιο Πόρτσια. Στους δικούς τους αφορισμούς ο αναγνώστης αισθάνεται την άμεση παρουσία του ανθρώπου και του πεπρωμένου του.
Οι αφορισμοί που περιέχονται στις "Φωνές" οδηγούν πολύ πιο πέρα από το γραπτό κείμενό τους· δεν είναι μια κατάληξη αλλά μια απαρχή. Δεν επιδιώκουν να δημιουργήσουν εντύπωση. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ο συγγραφέας τούς έγραψε για τον εαυτό του, χωρίς να γνωρίζει πως σχεδίαζε για τους άλλους την εικόνα ενός ανθρώπου μοναχικού, που βλέπει με διαύγεια τα πράγματα και έχει συνείδηση του μοναδικού μυστηρίου της κάθε στιγμής.
Χορχέ Λουίς Μπόρχες
Ο Antonio Porchia γεννήθηκε το 1886 στην Καλαβρία όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια. Πολύ νέος μετανάστευσε στην Αργεντινή και εγκαταστάθηκε στο Μπουένος Άιρες, απ' όπου δεν απομακρύνθηκε ως το θάνατό του, το 1968. Άνθρωπος απλός, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, άσκησε διάφορα χειρωνακτικά επαγγέλματα (πονταδόρος στο λιμάνι, εργάτης τυπογραφείου, κεραμουργός, ξυλουργός κ.ά.) και έγραψε ένα και μοναδικό μικρό βιβλίο αφορισμών στα ισπανικά, τις "Φωνές" ("Voces", 1943). Η φήμη του στο εξωτερικό απλώθηκε μετά την ανακάλυψη του έργου από τον Γάλλο ποιητή και κριτικό Roger Caillois, ο οποίος το μετέφρασε και το τύπωσε στη Γαλλία το 1949. Οι ακαθορίστου είδους, σύντομες φράσεις των "Φωνών" τράβηξαν αμέσως το ενδιαφέρον του Χένρι Μίλλερ και των υπερρεαλιστών, μεταξύ άλλων, και ο συγγραφέας προσκλήθηκε στη Γαλλία. Αρνήθηκε όμως, ευγενικά, με τη χαρακτηριστική φράση: "Οι αποστάσεις δεν έκαναν τίποτα. Όλα είναι εδώ.". Η φήμη που ακολούθησε τον άφησε ανεπηρέαστο, εκτός από μερικούς φίλους και συνομιλητές που προσήλκυσε στο σπίτι του, στη συνοικία Ολίβος του Μπουένος Άιρες, όπου συνέχισε να ζει καλλιεργώντας τον κήπο με τις τριανταφυλλιές του.
Μη Διαθέσιμο
