[...] Ο Γουίτμαν θέλησε η ποίησή του να γίνει "ένα τραγούδι της μεγάλης περηφάνειας που ο άνθρωπος νοιώθει για τον ευατό του", και για να το πετύχει δεν αναγνώρισε κανένα όριο στην έρευνα της περίπλοκης ανθρώπινης ψυχολογίας, δίνοντας έτσι αφορμή στις κατηγορίες των πουριτανών και στις διώξεις των φιλισταίων. Παράλληλα, επιχείρησε να δώσει μια δική του εκδοχή του αμερικανικού ονείρου, όπως εκείνος το έβλεπε, εναρμονισμένο με τις μεγάλες μεταμορφώσεις της κοινωνίας των οποίων υπήρξε μάρτυρας και προφήτης. Η ποίησή του είναι ένας πλατύς ρωμαλέος ποταμός που εξυμνεί τη Φύση και τον Άνθρωπο, γεμάτο λυρισμό, ερωτισμό, παγανιστικές τάσεις, ψυχολογικές προσεγγίσεις, φιλοσοφικές νύξεις, πολιτικές παρατηρήσεις, κοινωνική κριτική, μεταφυσικές εκλάμψεις. Δικαίως θεωρείται ο θεμελιωτής της αμερικανικής ποίησης, ο οποίος επηρέασε και επηρεάζει διαδοχικά όλους τους μετέπειτα ποιητές.
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
