Το έργο του Μarion δεν είναι απλώς και μόνο μία ιστορική περιγραφή της φαινομενολογικής σκέψης του Husserl και του Heidegger, αλλά συγχρόνως, και κυρίως, μία κριτική της προσέγγισής τους. Σύμφωνα με τον Μarion, o Husserl και ο Heidegger προχωρούν στην αναγωγή του φαινομένου μέσα στα όρια που υπαγορεύονται από ένα κυρίαρχο υποκείμενο, και για λογαριασμό του.
Ο Μarion δεν θα διστάσει να συμπεράνει ότι ο Husserl και ο Heidegger αποτυγχάνουν και οι δύο στην προσπάθειά τους να αναπτύξουν μία φαινομενολογία που θα ανταποκρίνεται στον βασικό χουσσερλιανό στόχο, την επιστροφή "στα ίδια τα πράγματα".
Για τον Marion η προσέγγιση η οποία επιτρέπει την πραγμάτωση του χουσσερλιανού στόχου δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνη που ξεκινάει από την δωρεά του φαινομένου, και η οποία ελευθερώνει την δωρεά αυτή από κάθε όρο ή προϋπόθεση έξω απ' αυτήν.
Ο Μarion προσεγγίζει το ζήτημα του πρωτείου στην φιλοσοφία, εξετάζοντας με την σειρά, την αριστοτελική ουσία, την causa των μεσαιωνικών, την νόηση του Kant και του Descartes. Θα καταλήξει στην απόρριψη και των τριών αυτών όρων, καθ' όσον πιστεύει ότι και οι τρεις αποτυγχάνουν να αγγίξουν τις έσχατες αλήθειες στις οποίες, εν τούτοις, αποβλέπουν.
Πρέπει λοιπόν, προτείνει ο Marion, να σκεφτούμε μια άλλη οδό για την "φιλοσοφία πρώτη", και αυτή είναι η φαινομενολογία: η φαινομενολογία, ως διατύπωση της αρχής "όση η αναγωγή, τόση και η δωρεά. Η αρχή αυτή, η μόνη που καθιερώνει το πρωτείο της δωρεάς, επιτρέπει να ξεφύγουμε από την μεταφυσική σκέψη αλλά και να αναδειχθεί η φαινομενολογία ως φιλοσοφία πρώτη.
Συμπερασματικά, ο Μarion υποστηρίζει ότι η φαινομενολογία καταλήγει να είναι πρώτη φιλοσοφία ακριβώς διότι είναι η έσχατη.
(από την εισαγωγή του Γιώργου Γρηγορίου)
Ο Ζαν-Λυκ Μαριόν γεννήθηκε το 1946 στο Meudon της Γαλλίας. Απόφοιτος της Ecole normale superieure, agrefe και διδάκτωρ φιλοσοφίας, είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, διευθυντής του Κέντρου Καρτεσιανών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και πρόεδρος του Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Σπουδών "Enrico Castelli" της Ρώμης. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους φιλοσόφους της εποχής μας. Έχει τιμηθεί, το 1992, με το μεγάλο βραβείο φιλοσοφίας της Γαλλικής Ακαδημίας για το σύνολο του έργου του, και το 2008 με το βραβείο Karl Jaspers της πόλης και του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα καλύπτουν ευρύ φάσμα της φιλοσοφίας. Ο Μαριόν ασχολείται με την ιστορία της φιλοσοφίας και πιο συγκεκριμένα με την καρτεσιανή σκέψη, ενώ επικεντρώνεται στην κατανόηση της "μεταφυσικής" καθώς και σε ό,τι παραμένει ως δυνατότητα μετά το "τέλος της μεταφυσικής". Επιπλέον, ασχολείται με τη φαινομενολογία, την οποία χρησιμοποιεί ως μη δογματική μέθοδο για την περιγραφή των φαινομένων και κυρίως ως απόπειρα ανάδειξης φαινομένων που παρά την ορθολογικότητά τους παραμένουν αφανή. Τέλος, πολλά από τα έργα του είναι αφιερωμένα στη θεολογία -ως προνομιακό συνομιλητή της φιλοσοφίας και ως αδιαμφισβήτητο ορίζοντά της, όσες φορές η φιλοσοφία έρχεται αντιμέτωπη με το πρόβλημα των ορίων της- καθώς και στην ιστορία της χριστιανικής και εβραϊκής θεολογίας. Ο Μαριόν διετέλεσε καθηγητής των Πανεπιστημίου του Πουατιέ και της Ναντέρ (Paris X). Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, στο Πανεπιστήμιο του Ντάλας, στο Πανεπιστήμιο Washington του Σαιντ Λούις, στο Πανεπιστήμιο Λαβάλ του Κεμπέκ, στο Πανεπιστήμιο "La Sapienza" της Ρώμης, στο Boston College και στο Πανεπιστήμιο της Βίλα Νόβα, και είναι επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης.
