Οι κοινωνικές αναπαραστάσεις ή/και οι ιδεολογίες αφορούν τον τρόπο που εμείς, κοινωνικά υποκείμενα, κατασκευάζουμε, μέσα από συγκρουσιακές και συνεργασιακές σχέσεις, τη γνώση που συνδέεται με τον υλικό και τον άυλο περίγυρο, με τον πραγματικό, τον συμβολικό και τον φαντασιακό κόσμο, με το φυσικό και το κοινωνικό μας περιβάλλον. Αυτό γίνεται μέσω συγκεκριμένων διαδικασιών, όπου το παλιό και το νέο αλληλεπιδρούν για να παράξουν κάτι διαφορετικό που "υπακούει σε επίκαιρες ανάγκες", οι οποίες στοχεύουν στην «αποτελεσματική» επικοινωνιακή διαντίδραση, αλλά και στον έλεγχο, στην παραγωγή, στην αναπαραγωγή ή στην αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων.
Οι αναπαραστάσεις ή/και οι ιδεολογίες συνδέονται με το σύνολο του βιο-ανθρωπο-κοινωνικού σχηματισμού, όπου εμπλέκονται οι γενεές, τα φύλα και οι τάξεις που συγκρούονται ή συνεργάζονται σε διάφορα επίπεδα: οικονομικό, τεχνικό, βιολογικής παραγωγής των ανθρωπίνων υπάρξεων, αναδημιουργικό, στρατιωτικό, πολιτικό, ιδεολογικό.
Η Άννα Μαντόγλου είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Paris VIII με κατεύθυνση στην Κοινωνική Ψυχολογία. Συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές (D.E.A.) στη Συγκριτική Ψυχολογία των Γνωστικών Δραστηριοτήτων και Κοινωνικών Αλληλεπιδράσεων στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι. Είναι Διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, όπου και εργάζεται από το 1993. Τα βασικά ερευνητικά και διδακτικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στις διαδικασίες κοινωνικής επιρροής, στη δράση των μειονοτήτων και στις διαδικασίες "κατασκευής" της κοινωνικής σκέψης, μέσω της προσέγγισης των κοινωνικών αναπαραστάσεων, της κοινωνικής μνήμης και της ιδεολογίας. Συγκεκριμένα, μελετά την ταυτότητα των κοινωνικών αντιπάλων, τις συγκρούσεις που εγκαθιδρύονται μεταξύ τους και το διακύβευμα των συγκρούσεων σε κοινωνικές, ιστορικές και πολιτικές συνθήκες αλληλεπίδρασης, όπου οι μειονότητες αναλαμβάνουν προέχοντα ρόλο. Τα τελευταία χρόνια, ασχολείται με μια κρυμμένη πλευρά της κοινωνικής σκέψης, που αφορά λανθάνοντα αναπαραστασιακά περιεχόμενα "κοινωνικής λήθης". Η ενασχόληση της με την κοινωνική λήθη, η οποία συνίσταται σε μια ακούσια μορφή μνήμης που συνήθως περιβάλλεται από σιωπές, συγκεράζει την έννοια των μειονοτήτων (κοινωνικά υποκείμενα, γεγονότα και ιδέες), την έννοια των συγκρούσεων, την κοινωνική ταυτότητα, τις κοινωνικές αναπαραστάσεις, την κοινωνική μνήμη και την ιδεολογία, σε επίπεδο ατομικό, κοινωνικό, ιστορικό, εθνικό και παγκόσμιο.
