Ένας κόσμος όπου οι λέξεις δεν αξίζουν πια τίποτα, δεν αξίζουν πια ούτε το ελάχιστο ανθρώπινο σάλιο που τις κουβαλάει, ένας κόσμος όπου δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τίποτα λέγοντας "Σας δίνω τον λόγο μου", ένας κόσμος όπου κυριαρχεί η εμμονή του ψεύδους είναι ένας κόσμος τρελών.
Οι λέξεις έχουν αξία μόνο σε σιωπηρή σύμπνοια, αδιατύπωτη, παράλογη, ας την ονομάσουμε αγάπη, όλες οι λέξεις είναι λέξεις αγάπης, από την αγάπη οι λέξεις βρίσκουν τη θαυματουργική δύναμή τους. Αλλά ένας κόσμος στον οποίο οι λέξεις δεν έχουν πια αξία, έχει όνομα, ναι, ονομάζεται κόλαση.
Ο Ολιβιέ Πυ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1965 στη γαλλική πόλη Γκρας. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εν ζωή εκπροσώπους της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, ενώ είναι παράλληλα ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία, αλλά αφοσιώθηκε στο θέατρο. Μαθήτευσε σε δύο από τις εγκυρότερες γαλλικές δραματικές σχολές (ENSATT και Conservatoire National Superieur d'Art Dramatique). Τριάντα δύο χρονών ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού Κέντρου της Ορλεάνης, ενώ, μετά τη λήξη της θητείας του, στα τέλη του 2006, διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου του Οντεόν στο Παρίσι.
Από το 1988 που εμφανίστηκε στο θέατρο ως συγγραφέας, εδραιώθηκε στη γαλλική σκηνή με έργα στα οποία παίζει και σκηνοθετεί. Από την πληθωρική δραματουργική παραγωγή του ξεχωρίζουν τα αμετάφραστα ακόμα στα ελληνικά θεατρικά έργα: "Les Vainqueurs" (Οι νικητές), 2004, L'Exaltation du labyrinthe" (Το εγκώμιο του λαβυρίνθου), 2001, "L'Apocalypse joyeuse" (Η χαρούμενη Αποκάλυψη), 2000, "Le Visage d' Orphee" (Το πρόσωπο του Ορφέα), 1997, "La Servante" (Η υπηρέτρια), 1995.
Μη διστάζοντας να διακηρύξει τόσο τη ρωμαιοκαθολική πίστη του όσο και την ομοφυλοφιλία του, ο Πυ δημιουργεί στα έργα του ένα γιορτινό και συνάμα παρακμιακό σύμπαν, που συνδυάζει στοιχεία γκροτέσκου και φάρσας, με οδηγό έναν κυρίαρχο, παραληρηματικό λόγο. Η μεταμφίεση ανάγεται σε όχημα έκστασης και το θέατρο σε θρησκεία που ευαγγελίζεται τη ριζική επανανοηματοδότηση του σύγχρονου κόσμου.
