H Ελένη Βελέντζα κινείται με σταθερά και σίγουρα βήματα στο ποιητικό τοπίο όπου ο έρωτας σε ποικίλες εκφάνσεις πρωτοστατεί, με μια μοντέρνα νοσταλγικότητα. Ο λυρισμός ξεχειλίζει ορμητικά, το ζώο γίνεται άνθρωπος και ο άνθρωπος ζώο, σε έναν αέναο χορό των ενστίκτων που αντιμετωπίζουν την σύγχρονη (ή διαχρονική;) πραγματικότητα.
XXVI
Δικιά του.
Όπως την ιδρωμένη κερασιά
κάνει κρυφά
το σκοτάδι της άνοιξης.
Όπως το μέτωπο της μάχης,
τον αγώνα.
Κραυγή / τη λέξη
που την καταδέχτηκε.
Όπως το Φούτζι,
το χιόνι.
Κι ο άνθρωπος,
τον λόγο ύπαρξής του.
Την έκανε
δικιά
του.
