Μία πολυτελής πανόδετη έκδοση με το αρχιτεκτονικό και σχεδιαστικό έργο του Δημήτρη Πικιώνη για την ευρύτερη περιοχή της Ακροπόλεως. Έξι χρόνια μετά την πρώτη έκδοση, ο παρών τόμος, ουσιαστικά αποκατεστημένος και με μεγαλύτερη φωτογραφική απεικόνιση, έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό στην εκδοτική αποτύπωση του έργου του μεγάλου Έλληνα δασκάλου, τώρα μάλιστα, που το ενδιαφέρων των Ελλήνων για το έργο και την προσωπικότητα του Πικιώνη φουντώνει χρόνο με τον χρόνο. Ταυτοχρόνως, συνδυάζεται με την πρόσφατη αποκατάσταση-πεζοδρόμηση της συγκεκριμένης περιοχής στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στον λεγόμενο «Μεγάλο Περίπατο». Στον τόμο περιλαμβάνεται το σύνολογο των εικαστικών αποτυπώσεων του οράματος του Πικιώνη για την περιοχή, ουσιαστικά ένα μνημείο της νεώτερης ελληνικής παραδόσεως, καθώς και η φωτογραφική απεικόνιση του μεγαλειώδους, μέσα στη σεμνότητά του, αποτελέσματος του μόχθου του μεγάλου δασκάλου και των τεχνιτών του. Όλα τούτα συνοδεύονται από: μία επιστολή-ντοκουμέντο του Πικιώνη προς τον τότε υπουργό Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνο Καραμανλή, ενδεικτική του ήθους και της πίστης του δημιουργού προς το εκκολαπτόμενο έργο, η αντίστοιχη εισηγητική του έκθεση, καθώς και ένα υποδειγματικό κείμενο-περιδιάβαση στο συγκεκριμένο έργο, η αντίστοιχη εισηγητική του έκθεση, καθώς και ένα υποδειγματικό κείμενο-περιδιάβαση στο συγκεκριμένο έργο από τον αρχιτέκτονα Αλέξη Παπαγεωργίου.
Ο Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) υπήρξε Έλληνας αρχιτέκτονας και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στον Πειραιά από Χιώτες γονείς. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στη ζωγραφική και στην αρχιτεκτονική. Το πρώτο του έργο είναι η οικία Μωραΐτη στις Τζιτζιφιές που χρονολογείται το 1921 ως το 1923, οπότε έγινε η ολοκλήρωση της κατασκευής. Πρόκειται για οικοδόμημα με χαρακτήρα αττικής λαϊκής αρχιτεκτονικής. Το 1925 εκλέχθηκε στην Έδρα Διακοσμητικής του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και δημοσίευσε το περίφημο άρθρο με τίτλο "Η λαϊκή τέχνη κι εμείς". Το 1932 έκτισε το Δημοτικό Σχολείο στα Πευκάκια και το θερινό θέατρο Μαρίκας Κοτοπούλη, εμπνευσμένο από τη θεατρική σκηνή της Ιαπωνίας, που σήμερα δεν διασώζεται. Το 1933 έκτισε το Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Το 1949 κτίζει την οικία-εργαστήρι της γλύπτριας Φρόσως Ευθυμιάδη-Μενεγάκη στην οδό Γρυπάρη 1, στη συνοικία Κυπριάδου - Άνω Πατήσια. Την περίοδο 1951-1957 δημιούργησε τις διαμορφώσεις των αρχαιολογικών χώρων γύρω από την Ακρόπολη, δουλειά πολύ σημαντική και αξιόλογη. Το 1961-1964 χρονολογείται η τελευταία αξιόλογη δημιουργία του, η Παιδική Χαρά της Φιλοθέης, που είναι συνδυασμός της ελληνικής και της ανατολικής παράδοσης. Το 1966 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Πέθανε στην Αθήνα στις 28 Αυγούστου 1968.
Μη Διαθέσιμο
