Αυτό το βιβλίο-συνέντευξη του κατασυκοφαντημένου Μάριο Μορέττι μας βοηθάει να κατανοήσουμε τι πραγματικά σημαίνει να αφιερώνεις τη ζωή σου στον ένοπλο αγώνα, να μάχεσαι για πάνω από μία δεκαετία και τελικά να βιώνεις την υποχώρηση, έπειτα τη φυλακή και τέλος την απώλεια της συλλογικής ταυτότητας που πρόσφερε σε αυτούς τους ανθρώπους την αξιοζήλευτη δυνατότητα να νιώθουν ο ένας τον άλλο "σύντροφο". Ο Μορέττι δεν μασάει τα λόγια του όταν φτάνει στο σημείο της αυτοκριτικής, δεν κάνει μια αγιογραφία του αντάρτικου και των ανταρτών πόλης. Κάνει κάτι πολύ πιο σημαντικό, αποδεικνύει με τη στάση του ότι η συλλογική μνήμη δεν είναι λέξεις σε κάποια δικογραφία που δεν αξίζουν ούτε όσο το χαρτί πάνω στο οποίο είναι γραμμένες.
